alırdım. Her gece ona zeng eleyirdim. Hemişe
de gec zeng eleyirdim. Bu, verdiş ve
adet halını almışdı. Bu söhbetlere alışmışdım - onun bir az
yorğun, bir az istehzalı, bir az kederli
sesine, divar dalından eşidilen
yekneseq qammalara, radionun gücle
sezilen nefesine, teyyare uğultusuyla
dolu pauzalara. Men indi onun haqqında bezi şeyleri
öyrenmişdim, amma çox az şey.
Bilirdim ki, adı Medinedir, tek yaşayır. Bilirdim ki, gözleri qonurdu,
çekmesinin nömresi otuz beşdir.
Bundan artıq heç ne bilmirdim. Bir defe soruşdum: - Neçe yaşındasınız? - Eh, qoca qarıyam, nevelerim,
neticelerim var, - dedi ve men onun
cavan sesinden duydum ki, meni
dolayır. Ve bir de bildim ki, ne
yaşından danışmaq isteyir, ne işinden,
ne de aile veziyyetinden. Men de inad edib soruşmurdum. O özü
de bu barede menden bir şey
soruşmurdu, amma bilirdi ki, iyirmi
doqquz yaşım var, subayam, elmi
idarede işleyirem. Birce adımı bilmirdi. Nedense ona esil
adımı deyil, başqa ad demişdim:
Rüstem. Niye? Bilmirem. Belke onun da
esil adı Medine deyildi, başqa idi. - Axı biz haçan görüşeceyik? - Neylirsiz görüşmeyi? - dedi. - Beyem
bele pisdi? Sizi bilmirem, amma
menimçün bu telefon söhbetleri çox
xoşdur. Heyatıma ne ise teze bir şey
getirir. Mene xoşdur ki, müeyyen
saatlarda zeng gözleyirem. Zeng eleyen adamı heç tanımıram,
üzünü de görmemişem, ona göre de
onunla açıq danışa bilirem, o da
üreyindekileri mene deye bilir. Meni heç vaxt görmeyib, heç tesevvür
de elemir ki, neceyem. Meger bu
pisdir?! Görüşerik, bir-birimizi
beyenmerik, her şey de pozulub
geder. Eger bir-birimizi beyensek bele yene
her şey deyişer, adileşer, bayağılaşar.
Gelin elaqelerimizi ele bu şekilde
saxlayaq. İnandırıram sizi, bu, daha
yaxşıdır. Ondansa işinizden danışın. O mesele nece oldu? Davanızı deyirem?
Ötüşdü? - Yox. Erize vermişem, gedirem ordan. - Hara? - Hele bilmirem. Siz ne meslehet
görürsünüz? O, cavab vermedi ve men teyyare
uğultusunu eşitdim. Yeni ili Firuzgilde qarşılayırdıq.

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 ... 20 >>