İslamda kişinin evde öz aile üzvleri ile reftarı mühüm şertlerden biridir. Bu barede ister Quran ayelernde, ister Peyğemberin ve Ehli-beyt üzvlerinin hedislerinde, isterse de böyük sehabelerin ve meşhur alimlerin davaranışlarında parlaq nümuneler tapmaq mümkündür.

Kişi aile başçısı sayılsa da, öz hüquqlarından sui-istifade etmemelidir. Ele meseleler var ki, aile başçısı özü bunlara riayet etmekde diger aile üzvlerine nümune olmalıdır. Eks halda, bunu öz heyat yoldaşından ve uşaqlarından teleb etmeye haqqı olmaz. Meselen, ailede qadından teleb olunan esas meselelerden biri öz eri ile mehriban reftar etmek, nevazişli olmaq, kobudluğa ve soyuqluğa yol vermemekdir. Amma bu qaydaya hamıdan evvel kişi özü emel etmelidir. Ümmül-möminin Aişe xatırlayırdı ki, Hezret Mühemmed Peyğember (s) hemişe evde xoş sima göstererdi, heyat yoldaşları ile mehribanlıq eder, xoş sözler danışar, gülümseyerdi. Peyğemberi nadir hallarda qaşqabaqlı görerdiler. Bu da yalnız o zaman baş vererdi ki, kimse ilahi emrleri pozmuş ve ya başqa bir müselmana qarşı haqsızlığa yol vermiş olsun.

Hem dinde, hem de dünyevi anlamda bele bir fikir formalaşıb ki, gerek qadın hemişe öz görünüşüne, gözelliyine fikir versin, eri üçün bezensin, onun gözune xoş görünmeye çalışsın. Bu, heqiqeten beledir. Amma bu, yalnız qadının vezifesi deyil. Kişi de öz heyat yoldaşının xoşuna gelmek, sevgisini qazanmaq ve onu özüne bağlamaq üçün çalışmalıdır. Bunun üçün hem xarici görünüşüne, hem temizliyine, hem de eyin-başının seliqesine diqqet yetirmelidir. Tesevvür edin, yaraşıqsız, seliqesiz ve çirkin qadın özüne qarşı erinde hansı tesevvürü yaradır? Temizliyine, zahiri görkemine ve seliqesine diqqet yetirmeyen kişi de öz arvadında eyni menfi teessüratın yaranmasına sebeb olur. Bu menada meşhur sehabe, Peyğemberin emisi oğlu Abdullah ibn Abbasın bir sözü çox maraqlıdır. O deyirdi: “Arvadım menden ötrü bezendiyi kimi, mende arvadımdan ötrü bezenirem. Özüm de arvadımdan mene münasibetde bütün vezifelerini icra etmeyi

[1] 2 >>