görkemi onu lap hövseleden çıxartdı, kişinin qızı geyinib keçinib, bezenib-düzenib! Salamlaşıb elemeden, özüne gelmeye imkan vermeden düşdü qızın üstüne. Ay qız, sen hansı dövrde yaşayırsan? Hansı esre qedem qoymuşuq, xeberin yoxmu? İnstitutda sene ders deyen müellimlerin boyuna ip tutum! Sene heyatdan, dünyadan bir şey öyrede bilmedilermi?
Qızın ağzı açıla qalmışdı, ona heyretle qulaq asır, gözleri hirsinden alışıb yanırdı. Sen nece heyasız adammışsan! Nenesinin tumanının eteyinden yapışıb qapımıza gelen sen, qız beyenmek xülyasına düşen sen, meni günahkar çıxarırsan?! Bu şüurla uşaqlara nece ders deyecek, ağıl öyredeceksen? Sabah deyende ki, nenesi müellimimizin qulağından yapışıb qız beyendirmeye aparırdı, utanmayacaqsan? Eriyib yere girmeyeceksen? «Sen menim nenemi tanımırsan, başına ne düşdü, elemelidi! – qışqırırdı. – Yoxsa üreyine geldi senden ötrü ölen var? Ağlına da getirme! Yüz il subay qalsam da seni almaram! Nahaq bezenib düzenibsen, eziyyetin batdı, zehmetin heç oldu! Menim qelbim sahil parkındakı söyüd ağacının dibinde guppuldayır, guppultusu denizin sesini batırır! Özünü öldüresen, xeyri yoxdu, buralarda sevmez, vurmaz yeni! Ay qız, almadım, beyenmedim seni!» «Demek, sene göre bezenibmişem? – hirsinden qızın sesi titreyir, gözlerinden qığılcım çıxırdı, sanki indice üstüne atılıb, onu param-parça eleyecekdi. – Geyinib keçinmişem, demişem, qoy meymundan seçilmeyen uzundraz oğlan görüb beyensin! Allah vurmuşdu seni! Anamdan keçe bilmedim, dedim, anamın xetrine deymeyim, ne olasıdı, gelib beş-on deqiqe oturub, redd olub gedecekler. Hardan bilim miningitin birisi quduz it kimi üstüme düşecek!» «Bekara el-ayağını dağıtma! – qıza güzeşte getmek fikrinde deyildi. – Beledem siz kend qızlarına! Özünüzü ele aparırsız, guya heç neden xeberiniz yoxdu! Sen razı olmasaydın, nenem meni bura niye getirmeliydi? Teessüfler, xerciniz batdı, zehmetiniz heç oldu! Almayacağam seni! Belke de alardım, amma beyenmedim! Men meymuna yox, insan balasına oxşayıram, halbuki

<< 1 [2] 3 4 ... 10 >>