meleyeceksen!
– Men meleyeceyem? – tezeden göyerdi.
– Sen!
– Quzu kimi?!
– Orası artıq senlikdi, isteyirsen qoyun kimi mele!
– Meleyenin zati-pakine lenet! Onda kişi olmaram men! Meymundan ötrü meleyen birisini görübsenmi? Görmeyibsen, yene de görmeyeceksen!
Qızla danışmaq menasızdı. Başdan xarabın birisiymiş, hardan bilesen. Sözünü deyen kimi de geri döndü, qız ise arxadan onu sesleyirdi. Ey, göy oğlan, elçileri göndermemiş gelib qarşımda diz çökmeli, yalvarmalı, quzu kimi melemelisen. Yoxsa elçilerin eli boş qayıdacaq!
Geri qayıdıb qıza cavab vermek evezine, bir az da göyerdi, bir növ göm-göy oldu. Esib, titredi, sakitleşdi ve qıza hirslenmekle, ya da nese demekle bir şeye nail olmayacağını başa düşdüyünden yoluna davam eledi. Söz ola bilmezdi, nenesi onun üçün eceb qız tapmışdı! Ay qız, senin üçün elçi gönderen kimdi, eli boş qayıda, ya eli dolu? Otur gözle, başıma dönmeyesen elçi görmesen!
Yolda nenesi soruşanda ki, qız neceydi, sözünüz tutdumu, derdi tezelendi. Ay nene, yana-yana dedi, belke men senin doğma neven deyilem? Adam da nevesine bille-bile, gözü göre-göre düşmençilik eler? Bilirsen qız başdan xarabdı, delidi, meni getirirsen qız beyenmeye. Qızın kökü kesilib?
Qeribe olsa da nenesi daha bu söhbetin adını tutmadı. O da bir qeder arxayınlaşdı, şeherde qalan dostu zeng eleyib hal-ehval tutanda, yana-yana ona şikayetlenirdi, yaxşı eleyib qaldın şeherde. Burda heç ne deyişmeyib, ele hemen kenddir. Min iller bundan evvel nece yaşayırdılarsa, indi de ele yaşayırar. Beşeri sivilizasiya gelir, bizim evlerin yanından vız, keçib gedir. Pencerelerimizden içeri bele boylanmır. Köhne evlerde uduruq köhne, qoxumuş havadan, köhne, qoxumuş adetlerimizle de yaşayırıq. İnanmazsan, bu gün nenem qolumdan yapışıb meni qız beyenmeye aparmışdı.
– Beyendinmi? – dostu soruşdu.
– Yox.
– Nahaq.
– Demek, sence beyenmeliymişem?
– He, onsuz da beyendirecekler.
Hirslendi, dostuna ağzına geleni deyirdi. Haram olsun sene şeherin havası, suyu! Ölende heç seni

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 10 >>