Başıma oyun açırsız, nenem hardadı, erişte kesir, elemi? Erişteni her vaxt kese biler, bekar qalmasın, gelsin meni aparsın qız beyenmeye! Bir defe getdik, beyene bilmedik, belke bu defe beyeneceyik!»
Sabahısı işden qayıdandanda uzaqdan qızın geldiyini görüb yolunu deyişdi, bu qızla rastlaşmaq istemirdi, eve dolayı yolla herlenib-fırlanıb gelib çıxdı, hirslenmişdi. Eve keçmek isteyende erde olan, bu gün onlara gelmiş böyük bacısı onu sesledi.
– Qağa, hara gedirsen?
– Eve! – nece qışqırdısa, bacısı dik atıldı.
– Sence ora evdi?
– Bes nedi, tövledi?!
– He, – bacısı sakit-sakit dedi.
– Yeni deyirsen ağlımı itirmişem, tövleyle evi deyişik salıram? Bu tövledi?!
Bir de onda baxıb gördü ki, tövlenin qapısını dartışdırır, pert oldu. Bağışla, bacısının üstüne qışqırdığı üçün üzr isteyirdi, nenen başıma oyun açıb. Meni qız beyenmeye aparıb, yıxıb evimi, her o qızla rastlaşanda az qala deli oluram. Qorxuram günlerin birinde eve gelib çıxa bilmeyem, ilişib qalam kol-kos dibinde.
İstirahet günü olduğundan yuxudan gec oyandı. Pencereden baxanda uzun tuman bir qadının elindeki kasadan heyete su çilediyini gördü. Qarının tumanının etekleri yer süpürürdü, elini kasaya salır, etrafa su çileyir, dodaqaltı nese deyirdi. Bacısını çağırıb ondan soruşdu, bu qarı kimdi, ne iş görür. Bacısı da ürekden gülürdü, qağa, Gülbahar qarıdı da, seni hekim qızla evlenmeye razı salmaq üçün su çileyir.
Gülmekden uğunub getmişdi, qarnını tutub eyvanla yumalanır, gözlerinden yaş gelirdi. İlahi, neler baş verirdi? Özünü ele alıb pencere qabağına geldi, heyete su çileyen qarıya baxır, nifretle deyinirdi. Demek, qarı sen suyunu heyete, çör-çöpün üstüne sepeceksen, men de seherisi gedib o beyinsiz qızın qıçlarını qucaqlayacağam, deyeceyem, ölürem senden ötrü? Üreyim yumşalacaq? Yumşalmayacaq, demeyeceyem! Görmeyeceksiz! Sep suyunu, lenete gelmiş qarı! Hele bir bacısını mezemmetleyirdi de, eh, ay bacı, cehalet ve avamlığın esirisiz! Sen özüne baxma, mektebi qurtaran kimi deyibler, seni filan

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 10 >>