oğlana ere veririk, sen de, siz bilen meslehetdi, deyibsen. Belece veribler ere, hardan bilesen sevgi nedi? Heyet-bacaya iyrenc su sepmekle olmur bele işler! Qelb demirden deyil, insan şüurlu varlıqdı!
Bacısı ona heyretle baxırdı, ay qağa ne danışdığındı, neyime lazımmış e sevmek, ne bilim ne? Gül kimi balalarım, ailem, evim, eşiyim! Mene bundan artıq nese lazım deyil! Dediklerinden bir şey başa düşmedim, amma mene qeribe gelen budu ki, nenem seni ora aparanda, razı deyildim, qızın seni beyenmeyeceyini bilirdim. Helem-helem her oğlanı beyenmez, özünü çox yuxarından aparır. İndise çaşıb qalmışam, qız neinki razılaşııb, hele bir seni yola getirmek üçün bu qarını da işe salıb. «Ay qız, razılaşıb elemeyib! Acığa düşüb, meni meletmek isteyir!»
– Neylemek isteyir? – bacısı inamsızlıqla seslendi.
– Meletmek!
– Meleyeceksen?
– Sence meleyerem?
– Ne deyim, – bacısı çiyinlerini çekdi, – meledin, meledin de!
– Bacı, üreyini buz kimi ele, qardaşın melemez!
Sonrakı günlerde dehşetle hiss elemeye başladı ki, deyesen iş onun düşündüyü kimi asan deyilmiş. Qarı heyet-bacaya su sepen günden hekim qız dayanmışdı gözlerinin önünde, getmirdi. Qızılı xezelli payız bağını görürdü, bağda idman kostyumu geymiş, gözel bir qız gezib dolaşırdı. Gözleri bağlanıbmış, neydi, niye ilk andaca qızın bele gözel olduğunu göre bilmedi? Hele bir mektebe ağ xalat geyib geldiyi gün, ağappaq dişlerini gösterib gülende, qız nece de gözel görünürdü! Başını qatmağa, fikrini dağıtmağa çalışır, amma bir şeye nail ola bilmirdi. Televizorda maraqlı verilişe baxanda da, kitab, qezet oxuyanda da, hetta dostları ile yeyib içende de, qızın xeyalı ona rahatlıq vermir ve başa düşürdü ki, bu qızsız yaşaya bilmeyecek.
Bacısı onun halını hiss elemişdi, qağa sene ne olub deye soruşanda derdi tezelendi. Ne olacaq, qarı heyet bacaya yox, suyunu üreyimin üstüne sepib, birbaşa beynime! Bacı, deyesen qağan meleyesi olacaq! Amanın günüdü, bacısı teşvişle seslendi, ele şey eleme, kend arasına çıxa bilmerik, erimin

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 10 >>