dünene qeder sahil parkındakı söyüd ağacı bir anlığa bele yadımdan çıxmırdı, indise men sadece olaraq bu ağacı xatırlamıram. Ümumiyyetle başa düşe bilmirem ki, o ağacanı dibinde ne ölümüm var idi? Men indi insan deyilem, robotam, ne gösteriş verirler, onu da eleyirem. Kimi buyurdular onu da seveceyem. Bele olmaz, men bele barbarlıqla barışa bilmerem, bu beşeriyyet eleyhine ceinayetdir, mütleq bunları mehkemeye vermelyiem. Dostu ise onun qeder nikbin deyildi, sarsaqlama, öz meslehetini verdi. Azerbaycanda hansısa mehkemeye gedib desen ki, düşüncelerime zorla hakim kesilirler, yaddaşımı pozurlar, üreyimi oğurlayırlar, sene hörmet eleseler, yeni insaflı hakim eline düşsen, delixanaya göndererler. Nece sübut elersen yaddaşını pozduqlarını? Dedim axı, sense qulaq asmaq evezine, çığırıb bağırdın. Derhal beyenerdin, qurtarıb gederdi, yoxsa sağlamlığını da itireceksen, eseblerin de sıradan çıxacaq, sonda yene de beyeneceksen.
Vaxt keçdikce de deli olmaq derecesine gelirdi, her şeye razıydı, teki qız onunla evlenmeye, onunla birlikde olmağa razılıq versin. Bir de sınamağı qerara aldı, yene de kesdi işe geden qızın qabağını.
– Yalvarmaq hökmendimi?
– Hökmendi! – qız başıyla tesdiqledi.
– Qıçlarını qucaqlamaq?
– O da!
– Bes o birisi? – yazıq-yazıq soruşdu.
– Hansı birisi?
– Eşşi, melemek de!
– O lap hökmendi! Amma göyermek hökmen deyil, meleyende göyermeye de bilersen.
– Görmeyeceksen!
– Göreceyem, – qız sakit, inamla dedi.
Göm-göy göyerdi, dodaqları esir, sözünü deye bilmirdi, nehayet özünü ele aldı. Senin bir insafın olsun, yazıq-yazıq deyirdi, men burda, küçenin ortasında, şagirdlerimin gözünün qarşısında melesem, yaxşımı olar? Nece razı olarsan ki, gelecek erin küçede, yolun ortasında dayanıb quzu kimi melesin, qıçlarını qucaqlasın? Sene küçenin ortasında mele deyen olmayıb, qız dedi, axşamçağı bize gelersen, bağa, orda sakitlikdi.
Müellif insan şexsiyyetiin alçaldılmasının qanunla yasaq olduğunu bildiyinden, düşünce, fikir, irade azadlığına mexsusi

<< 1 ... 7 8 [9] 10 >>