“Pobeda”ya işi düşürdü, yeni uşaqlara. Uşaqların aralarında “maska” dediyi Tebiet müellimesini tez-tez qoltuğuna vurub, maşınla denizin kimsesiz sahillerine ekskursiyaya gedirdi. Amma uşaqlar bu “ekkursiya”nın ne olduğunu gözel bilirdi deye, direktor da onları yola verirdi.
Hele bu da hamısı deyildi. Arvadları terefinden evden qovulmuş kişiler de günlerle maşında geceleyirdi. “Pobeda” mehelle narkomanlarının, içki düşkünlerinin, avaralarının da sığınacaq yeri idi.
“Pobeda”nın dili-ayağı olsaydı yeqin ki, uşaqların anasına söyüb qaçardı. Ele qaça bilmedi ki, başına daha pis işler geldi. Çünki artıq “Pobeda”nın adı bir neçe istintaq materialında da hallanmağa başlamışdı: zavod direktorunun qızı Nerminin evlilik meqsedi ile qaçırılmasında, yaxınlıqdakı parkda tikintisi geden hovuzun pilitelerinin oğurlanmasında, üç piyadanın vurulmasında… Bütün işler üzre istintaq yekunlaşanda, baxılması üçün mehkemeye gönderilir, mehkeme ise uşaqların azyaşlı olmasını nezere alıb onları şerti cezaya mehkum edir, “Pobeda”nı ise müsadire edirler.
Kor-peşman mehelleye qayıdan uşaqlar, az sonra yeniden sevinirler. Sebeb ise mehellede tek yaşayan Şemi babanın ölende qonşulara etdiyi vesiyyet idi: “Ölürem. Ne arvadım var, ne uşağım. Qohumlarımsa heç… Menim bütün varım, evim, eşiyim qonşular arasında bölüşdürülsün. Amma qarajdakı traktora toxunmayın. Traktor uşaqlara çatacaq!”

<< 1 2 [3]