sefere çıxmaq ölümle risq elemek idi. Yeşiyi kenare çekib, şlanqı düzeltdi, işini qurtarıb kabinaya qalxdı, şaxtada gövrekleşmiş demirlere, qapı desteyine toxunmalı deyildi, bedenine gizilti düşürdü. Matoru işe saldı, matorun sesine, aramla nece uğuldamasına bir qeder qulaq asıb, yere sıçradı.
Sanki başına çekicle vurdular, gözlerine qaranlıq çökdü, sentirleyib yolun kenarındakı qarın içine yıxıldı. Ayılanda öz tapançasını Maqnanın elinde gördü, Maqna tapançanı ona tuşlayıb pul sayırdı. Yeqin onun cibinden götürdüyü pullar idi.
– Oğulsan, sifte eleyibmişsen! – Maqna iyrenc istehzayla gülürdü. – Düşündüm, bir halda sene heç ne vermeye bileremse, neye göre beş yüz dollar vermeliyem?
– Başqalarına niye verirdin? – ufuldayırdı. – Bu yolda duran tekce men olmamışam.
– Eledi, – Maqna razılaşdı, – ancaq onlar mene seçmek imkanı vermirdiler. Tapançanı gicgahıma söykeyib teleb edirdiler, men de verirdim. Seçmek imkanım olsaydı, onlara da vermezdim. Sense maymalıq eledin, cezanı da çekmelisen.
Yalnız indi Maqnanın meqsedi ona aydın oldu, Maqna onu soyub, tapançasını da götürüb öldürecek, cesedini aşağıdakı uçuruma atacaqdı. Uçurumun dibinde yaya kimi qalacaqdı, dağlarda ac canavarlar sürü ile dolaşır, yeyecekdiler, qalan sümüklerini de eriyen qar suları yuyub aparacaq, izsiz-soraqsız yoxa çıxacaqdı.
– Üzünü uçuruma çevir! – Maqna sert ve soyuq sesle dedi.
– Maqna, – ağır-ağır ayağa qalxıb dedi, – pul vermirsen, verme, tapançamı qaytar, çıx get.
– Ay ağılsız, polis tapançası aşağısı min dollaradı! – Maqna qehqehe ile güldü. – Sene lazım olmayacaq, menese lazımdı. Bu yollarla çox gedib geleceyem. Teles, vaxtım yoxdu!
– Belke lazım deyil? – sürücü qorxa-qorxa dillendi.
– Sen sus! – Maqna tapançanı üzüne qaldırdı.
Maqnanın onu öldüreceyini başa düşdü, hem de onun öz tapançası ile. Aşağığı qarlı uçurum idi, eyni qalın idi, uçuruma tullansaydı, belke de ezilmez, qar uçqunu altdan salamat qurtarardı. Bele alçağın elinde, öz tapançası ile ölmekdense, uçurumda tikelenib

<< 1 2 [3] 4 5 ... 10 >>