verir. Bu defe Molla Möhsün Feyz Kaşani heyretini gizlede bilmeyib deyir: «Bu Ağa Camal keçen ilki Ağa Camal deyil».

Ağa Camal Xansari elm öyrenmeye o qeder alude imiş ki, eline kitab götürende her şeyi unudarmış. Deyirler ki, bir axşam mütalie ederken xidmetçi otağın bir terefinde onun üçün şam süfresini hazırlayıb çıxır. Ağa Camalın başı elmi meselelere o qeder qarışır ki, ne xtdmetçinin gelişini duyur, ne de şam etmek yadına düşür. Bir de sübh azanını eşidende başını kitabdan qaldırır, yanındakı yemek süfresini görür ve xidmetçini çağırıb soruşur ki, şam yemeyini niye seher getirmisen? Xidmetçi hadiseni danışanda Ağa Camal başa düşür ki, sen deme, bütün geceni fasilesiz mütalie ile keçirib.

Daha bir benzer hadise ise hicri VII–miladi XIII esrin evvellerinde baş verib. O zamanlar Xarezmde Yusif ibn Ebu Bekr adlı bir demirçi yaşayırdı. Elm ve bilikden xeberi olmasa da, öz peşesini mükemmel bilirdi. Demir onun elinde mum kimi eriyirdi. Bir gün demirçi Yusif çox xırda bir mücrü hazırlayır, hetta mücrünün qapağına qıfıl da vurur. Mücrü ile qıfılın birlikde çekisi dinarın iyirmiden-bir hissesi qeder yüngül idi. Yusif öz el işini götürüb Xarezmşah Mühemmedin sarayına gedir ve mücrünü hökmdara teqdim edir. Xarezmşah ve yanındakılar senetkarın bacarığına ehsen deyib, bu cür xırda ölçülü mücrünü nece hazırladığına heyran qalırlar. Bu arada hökmdara xeber getirirler ki, ölkenin meşhur alimlerinden biri saraya gelir. Hökmdar derhal demirçi ile söhbetini yarımçıq kesir, alimin pişvazına çıxır, onu min-bir hörmetle qarşılayır. Saray ehli de Yusifi buraxıb alimin etrafına toplaşır. Yusif anlayır ki, bir demirçi ne qeder bacarıqlı olsa da, yene alimin hörmeti ondan çoxdur.

Demirçi Yusif elmin deyerini ve alimin ezemetini görüb elm öyrenmek hevesine düşür. Amma teessüf ki, artıq yaşı otuzu keçmişdi. Bununla bele, Yusif ruhdan düşmür, medreseye gedib tehsile başlamaq istediyini müellime bildirir. Medrese müellimi Yusifin boy-buxununa, yaşına istehza ile baxır, deyir

<< 1 [2] 3 4 >>