Bu boyda heyetde külü çırpmağa yer tapa bilmirsiz. Çırpın menim başıma!
Oğlan pert oldu, qızardı, bir az da davakar görkem aldı, döyüşe atılmağa hazırlaşan xoruza oxşayırdı.
- Demek, meşede…
- Boz ve qumsal çölde!
- Bu menlikdi!
- Sizlik deyil! Qetiyyen!
Müxbirin, bu edebazın işıldayan alnına bir yumruq vursaydı, ona neçe il iş vererdiler? İlk defeydi cinayet mecellesini oxumadığı üçün teessüflenirdi. Oxumaq lazım imiş, oxusaydı, indi gözlerini döymezdi. Bu haramzadenin, yekexananın başına bir yumruq vurmağın ona neçeye başa geleceyini deqiq bilerdi. Melumatsızlıqdan ne qeder götür-qoy elese de, qerara gele bilmedi.
- Gör sene ne deyirem, yaxşı eleyib gelibsen. Bunları qoy bir terefe, gedek menimle Demana.
- Hara? – oğlan heyretle soruşdu.
- Demana, dağlara, uca zirvelerin eteyinde geniş çöldü. Orda menim komam var, ordan Savalanın qarlı zirvesi görünür. Çöller ele etirlidi, sanki torpağa bahalı etir sepibler. Derman bitkileri yığar, güneşin nece doğmasına tamaşa eler, soyuq sulardan içerik. Geceni de orda qalarıq, gece çöl külekleri esir…
- Men bura iş dalısınca gelmişem, – oğlan hirsle onun sözünü kesdi. - Keçek mektebe, hansı mektebde oxuyubsuz?
- Qonşu kenddeki, – pert halda dedi, – yağışda, qarda, çovğunda günde beş kilometr yolu gedib qayıtmaq asan deyildi.
- Canavarlar size hücum eleyirdi! – oğlanın gözleri işıldayırdı.
- Bu hardan ağlına geldi? – emellice söhbet eleyirdiler, oğlan yene de hoqqabazlıq elemeye başladı. – Canavarlar hücum elemeyib. Yolun kenarlarında canavar, çaqqal görmüşük, möhkemce qorxmuşuq, ancaq hücum-filan olmayıb.
- O menlikdi!
- Nece sizlik ola biler? – dilxor halda seslendi.
Oğlan hirsle diktafonun düymesini basıb söndürdü, telesik bloknota nese qeyd eleyib, qelemi stolun üstüne qoydu. Sevindi, söhbetin bitdiyini güman eleyirdi, ancaq bele deyilmiş. «Unutmayın ki, men size göre cehennem ezabına qatlaşmış, yayın cırhacırında bu xarabaya, – sözünü deyişib dilber guşeye keçmeye ehtiyac duymadı, –

<< 1 2 [3] 4 5 ... 10 >>