gelmişem. Eyer menim fedakarlığım, xüsusi ile de redaktorumuzun vetenperverliyi olmasaydı, adınız heç vaxt qezetlerde çekilmeyecekdi. Xebersiz-etersiz yoxa çıxacaqdız, o biriler kimi!»
Haqlıydı, ne qeder yaşamış, yazmışdı, amma onunla maraqlanan qezet, müxbir olmamışdı. Bu müxbir eyalet yazıçısı haqda yazmaq fikrine düşmeseydi, durub Bakıdan bura gelmeseydi, olmayacaqdı da. Bele olmağına beleydi, ancaq oğlan özü cığallıq eleyirdi, heqiqeti tehrif elemek neyine lazımdı? Nece olub, ele yaz da, uydurmaq neye lazım?
- Tenqidçilerden biri bütün yazanların deli olduqlarını dedi, – müxbir növbeti suala keçdi. – Siz nece, özünüzü deli hesab eleyirsiz?
- Ay uşaq, yavaş! – heyecanla seslendi. – Arvad iyirmi ildi bu qenaetdedi ki, mende iynenin ucu qeder de ağıl yoxdu. Deyir, ağlın olsaydı, adam olub adamlara qoşulardın. Dediklerini eşitse, ağzını yummaq olmaz. Deyecek, gördün men deyendi, müxbir Bakıdan bura ondan ötrü gelmişdi ki, düz alnınının ortasına kim olduğunu desin.
Oğlan ayağa qalxdı, cavablardan razı qalmadığı hiss olunurdu. Ayaqyolunun yerini soruşdu, geri qanrılıb ağacların arasındakı tikilini gösterdi. Oğlan getdi, qayıdıb gelenden sonra ayaqqabılarını çıxartdı, yalın ayaqlarını yanındakı söyüd kötüyünün üstüne qoydu. Üfunet qoxusu vurdu onu, üreyi bulandı, sifetini büzüşdürüb:
- Sen ora yıxılmışdın? – soruşdu.
- Hara? – oğlan gözlerini döydü.
- Eşşi, ayaqyoluna da! Belke içine düşübsen. Demeliyem ki, qoxuyursan, – oğlanın gözlerinin içine baxmadan deyirdi ve bu sözleri demek onun üçün çetin idi, öz evinde, öz heyetinde qonağa belece demek ürek açan deyildi, ancaq qoxuya da döze bilmirdi.
- Ayaqlarım iy verir, – oğlan ele deyirdi, sanki ayaqlarının iy vermesi ile fexr eleyirdi. – Bir az yel-hava deydimi, keçib gedecek.
- A kişi, yel-hava nedi? Yumaq lazımdı! Soyuq suyla!
Oğlan qızardı, nese demek istedi, ancaq demedi, elini yelledi, ayağa qalxıb, yaxınlıqdakı su krantına doğru getdi, yastı-yastı yeriyir, ele bil üzürdü, güneşde yanmış

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 10 >>