boynu iyrencdi, her halda ona bele gelirdi.
Oğlan qayıdıb geldi, bayaqkı qoxu çekilmişdi, gücle hiss olunurdu. Yerini rahatladı, orda desmal olsa da, qurulanmamışdı, elleri, ayaqları yaş idi.
- Cavanlarla qocalar arasında döyüş gedir, yeqin bilirsiz de? – soruşdu. – Bu döyüşde sizin yeriniz hardadı?
- Men orda deyilem, men müharibe istemirem.
- Ne ise, – oğlan yene de narazı qaldı, – burası menlikdi.
- Btir az aydın danışın! – öskürdü, qıpqırmızı qızarmış halda sert sesle dedi. – Sizlik olan nedi?
- Edebiyyatımızda ne çatmır? – oğlan onu eşitmirmiş kimi yeni sualını verdi.
- Vetene, millete, torpağa, tariximize sevgi. Yazılarımızda böyük mehebbet yoxdu. Yeniliye, yeni söze, yeni ab-havaya ehtiyacımız var.
- İndi de işinizden danışın.
İşi yaralı yeriydi, tehsil şöbesinde adi bir işde işleyirdi. İlde azı beş defe tehsil şöbesi, icra hakimiyyeti işini yoxlayır, onu kabinete, başçı yanındakı şuraya çağırırdılar. «Danmırıq, – deyirdiler, – rayonumuzun yegane yazıçısız, size hörmetimiz var. Ancaq dövlet pulundan bezmeyib, vererik o pulu, iki maşın çınqıl getirib tökerik küçelerimize». O ise dinmirdi, ağıllı bir dostu ona meslehet görmüşdü ki, belede dinmesin, tesir eks tesire beraberdir, demişdi, ne qeder çox müqavimet göstersen, bir o qeder çox ezecekler.
- Gör sene ne deyirem…
- Demanamı gedek? – müxbir ona sözünü axıra qeder demeye imkan vermedi.
- Aha!
- Axı dedim, men bura iş dalısınca gelmişem.
- Özün bilersen, amma getseydik, yaxşı olardı. Qarlı zirvelere baxar, soyuq sulardan içer, komada gecelerdik.
- Getmirem! İstemirem!
- Getmirsen, getme. Olmaya seni ora zorla aparıram?
Arvadı süfre açdı, teze kartof soyutması, qızardılmış çay balığı, dovğa getirdi, arağı da var idi. Kasıb süfreydi, müxbir qefil gelmişdi, vaxt eleyib et ala bilmemişdi. Müxbir arağı su kimi içir, içdikce de işıldayan alnı terleyirdi.
- Kasıb yaşayırsız, – narazılığını biruze verdi.
- Eledi, – tesdiq eledi, – virus imkan vermir.
- Hansı virus?
-

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 10 >>