hansısa idarede reis işleyirdi ve bele mühüm simanın gelişi onu xeyli teeccüblendirmişdi. Beleleri yazıçının yanına getmirler. Atası haqda kitab buraxdılrmaq isteyirmiş, rayonun bütün tanınmış adamları, vezife sahibleri ürek sözlerini, kişi haqda xatirelerini yazmışdılar, onun da ürek sözlerini yazmasını isteyirdi. Boyun qaçırtdı.
- Yaza bilmerem, – dedi.
- Niye? – oğlan qaşlarını çatdı.
- Yalan yaza bilmerem. Ona göre.
- Heqiqeti yazın, – oğan gülümseyerek tekid eledi.
- Onda gerek yazam ki, atan qeddar, harın, rüşvetxor, qaniçen adam olub, qelbinde rehm, insaf olmayıb.
- Bele de! – gözlediyinin eksine olaraq oğlan hirslenib özünden çıxmadı, heç temkinini de pozmadı. – Növbeti iclasda meseleniz müzakire olunacaq. Orda men sizin yadınıza salaram atamın nece kişi olduğunu.
Bu yene de esl quldura «kişi» deyirdi. Ağzını doldurub bunu da, atasını da söymekden özünü gücle saxladı. Demek bele, növbeti iclasda esl tufan qopacaqdı. Adam cilov gemirirdi, saxlamaq olmayacaqdı, asıb-kesecek, lap yeqin teleb eleyecekdi ki, onu küçenin ortasındaca güllelesinler.
Oğlanın ardınca şair dostu geldi, iki şüşe tut arağı getirmişdi, şüşeleri stolun üstüne qoyub, nedense gülümseyrek soruşdu.
- O burdan gedirdi?
- He, – kimi soruşduğu melum idi.
- Yazmadın? – bura niye geldiyini de bilirmiş.
- Yox, – dedi, – niye geldiyini bilirsense, niye yazmadığımı da bilersen.
- Men yazdım, – dostunun sesi boğuq çıxırdı. – Mene bir otaqlı ev vermlidiler, bundan da çox asılıdı. İyirmi beş ildi bu günü gözleyirem. Neyleyim, özümü zorladım, yazdım.
- Eceb iş-peşe tapıbsız, iş çetine düşen kimi özünüzü zorlayırsız! – dostunun nece qızardığını görende anladı ki, kitaba nese yazmaq şair üçün asan olmayıb, neylesin, ortalıqda ev söhbeti var idi. Sözünü deyişib dostuna teselli verdi. – Üreyini sıxma. Sen yazdın, yazmadın, o kitab onsuz da çap olunacaq.
Bir azdan çaya balıq tutmağa getmiş oğlu da qayıdıb geldi, ovu uğurlu olmuşdu, manqalı heyetde qoyub yandırdılar, köz üste

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 >>