balıq bişirdiler, küle kartof basdırdılar, yağışda çimmiş ağacların arasında oturub yeyib içir, söhbet eleyirdiler.
- Bayaq yağış yağnda eve piyada getdim, – şair dedi, – selleme yağış yağırdı, mense gedirdim.
- Ne olsun? – manqala yaxın oturmuşdu, elindeki odun parçası ile közü eşir, bişen kartofları çıxarırdı, külde bişen kartofu gerek isti-isti yeyesen, azacıq soyudumu, dadı olmur.
- Unutmuşdum, – şair gülümseyirdi, – yağış suyu doğrudan da duzlu olurmuş.
- Eleymiş, men de unutmuşdum, – dedi.
***
Seher tezden yene de alma ağacına qonub qarıldayan qarğanın sesi onu yuxudan eledi, istedi tüfengi götürüb qarğanı vursun, ancaq eli gelmedi. Qarğa nehs günü getirmirdi, nehs gün olacağını xeber verirdi.
Göresen bu gün ne olacaqdı, olmaya yene müxbir gelecekdi. Müxbir gelmedi, qezeti geldi. Qonşunun cavan oğlu qezet köşkünde işleyirdi, qezeti onun üçün eve getirmişdi. «İldırım» qezetinde derc olunmuş yazını oxuduqca dehşete gelirdi. Ebleh neler yazmışdı?! Guya o, keçilmez meşeler arasında qerar tutan kendde anadan olmuşdu. Yazılarını hele uşaqken dağ çayları, xışıldayan meşeler, yaşıl çöller, esen yurd külekleri qulağına pıçıldamışdı. Qonşu kende mektebe gedende canavarlar dişlerini şaqqıldadaraq onlara hücum edirmiş. Sen deme eyalet yazıçısı tekce yazıçıların, qelem ehlinin yox, bütün insanların deli olduqlarını deyibmiş. Deyibmiş ki, iynenin ucu qeder ağlımız olsaydı, tarixin derslerinden ibret götürerdik. «Yazıçılar arasındakı döyüşe nece baxırsız?» sualına ise az qala söyüşle cavab vermişdi. Eşşi, bu qocalar ne isteyirler, qaxılıb otursunlar xarabalarında, uzansınlar sobanın dibinde, qoca sümüklerini istiye versinler. Qoy cavan uşaqlar da bilsinler vezife nedi, hakimiyyet nedi? Onu en çox yandıran, ağrıdan ise işi, veziyyeti haqqında yazılanlar oldu. Guya müxbire, bu eblehe, eslafın yekesine demişdi ki, bu xalq yazıçı-filan qedri bilen deyil! Ne yaxşı çox hörmetli, qayğıkeş, qedirbilen, esl insan olan icra başçımız var imiş. Her ay meni çağırır

<< 1 ... 7 8 [9] 10 >>