baxdı. Maşının hemişelik getdiyine emin olandan sonra bir-iki ağız hürdü. Eslinde buna hürmek de demek olmazdı, ele belece, bir-iki ağız zingildedi ve geldiyi yolla geri qayıtmağa başladı.
Alabaş öz yuvasına bir de üç günden sonra gelib çıxdı.
Hele yalı aşıb kende girmemiş havadan aldığı qeribe qoxu Alabaşı yere mıxladı; iy ona deşhetli derecede tanış gelirdi, amma o bu iyle harda, ne vaxt, hansı şeraitde rastlaşdığını xatırlaya bilmirdi.
Alabaş yaxşı anlayırdı ki, it olan mexluq hem de ona göre itdir ki, iyi iyden ayırır, başını qaldırıb adamlırın, yaxud heyvanların, lap ele itlerin de üzüne baxmadan, qarşısındakının, yaxud ondan beş addım qıraqdakının kim olduğunu görürmüş kimi iyinden ayırd edir.
Alabaş yaşadığı bu yeddi-sekkiz illik ömründe öz sahibinden savayı heç bir adamın üzüne baxmamışdı.
Adamlaırı ele iyinden tanımışdı.
O, evvel bu iyin haradan geldiyini müeyyenleşdirmek istedi; tepenin üstünde şöngüyüb, burnunu o yan – bu yana tutdu, havanı iyledi ve en nehayet, anladı ki, iy kendden gelir.
Alabaş tepeni aşıb kende girdi.
Kendde xeyli teze adam vardı, hamısından da Alabaşın tepenin üsütünde hiss etdiyi iy gelirdi. Alabaş özünü it kimi tanıdığı günden beri ilk defe idi ki, eyni iyin bu qeder adamdan geldiyinin şahidi olurdu.
İyin eyniliyinden, ya nedense Alabaşın başı herlenirdi. Hiss edirdi ki, bir – birinden ferqlendirmek üçün adamların iyi daha ona bes etmir, o, adamlarda iyden başqa daha nese axtarıb tapmalıdır.
Yoxsa semelik azarına düçar olmaq olardı.
Alabaş başını qaldırıb ilk defe adamların üzüne baxdı.
Adamların ekseriyyeti saqqallı idi.
Alabaş özünü yuvasına gücle yetirdi. Başını qolları üstüne qoyub bir xeyli yuvasındakı doğma, ilıq, ancaq ona melum olan merhem iyi ciyerlerine çekdi. Bir balaca özüne geldi.
Alabaş heç cüre anlaya bilmirdi ki, kendin adamları hara gedibler. İyleri bir-birinden ferqlenmeyen bu adamlar hardan gelib kende doluşublar.
Kendden hamı çıxıb getmişdi. Birce Hövanes кirveden

<< 1 [2] 3 4 ... 9 >>