yumşalırdı, Alabaş kendi tekbaşına dolaşanda çekdiyi eziyyeti çekmirdi.
Top qara saqqallılar kende geldikleri günden kefleri yuxarıydı, neşeliydiler. Her addımda Haykanuşa söz atırdılar. Haykanuş da üreyinde her atılan söze diksinirdi. Ve her defe diksinende Alabaş Haykanuşun iyine o adamların iyinin qarışdığını hiss edirdi.
Bu Alabaşı deli eleyirdi.

Yad adamlar Alabaşın yaşadığı heyete girende, o, yuvasında idi. Alabaş evvel adamları heyete buraxmaq istemedi. Amma adamlar onu heç veclerine de almadı. Hay-küyle otaqlara doluşdular, heyetdeki quyudan su çekib üz-gözlerini yudular, sap-sarı saralmış salxımlardan derib yediler ve evde yaşamağa başladılar…
Evin teze sakinleri özleri ile hem de Alabaşın zehlesini töken o iyi heyete getirdiler. İy tedricen heyet-bacaya, ev-eşiye, ota, çiçeye, yarpağa, suya hopmağa başladı. Ve gelib Alabaşın yuvasının ağzında dayandı. İy heyeti başına götürenden sonra bağ-bağçada gezmeyin heç bir lezzeti qalmadı. Ona göre de Alabaş gündüzleri adeten ya Hövanes kirvenin heyetinde, ya da dağda, daşda keçirir, bir de gece keçenden sonra heyetlerine qayıdırdı.
Yuvasna girib gözünü yuman kimi qulağına arı sesi gelirdi…

* * *

Qedir kişi arı delisiydi. Dünyanın o başından onun evine bal almağa gelirdiler. Heyete giren her bir adamın iyi hemişelik Alabaşın yaddaşında hekk olunub qalırdı. Qedir kişinin ocağına bir defe ayaq basan adam yüz il sonra bu eve qayıtsaydı, Alabaş onu iyinden derhal tanıyardı.
Qedir kişinin Alabaşın bu şakerinden xeberi vardı. Ele ki Alabaş qulaqlarını şekleyib maraq içinde gözlerini ala qapıya dikirdi, Qedir kişi o deqiqe başa düşürdü ki, heyete kimse teze adam yaxınlaşır.
Alabaş kendin bütün adamlarının iyini bir-birinden asanlıqla ayırırdı. Çox zaman ele bu iyden de kimin kim olduğunu bilirdi. Gündüzer, xüsusen de geceler kimin haradan, nece, hansı ehvalla keçdiyini Alabaş qeder kendin heç bir iti bilmirdi. Belke de kend adamlarının Alabaşın sesini bütün başqa itlerin

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 9 >>