sesinden daha az eşitmelerinin de sirri bunda idi.
Kendin o biri itleri adamların iyini Alabaş kimi bir – birinden ayıra bilmediklerine göre qaş qaralan kimi her bir qaraltıdan vahimeye düşür, axşamdan başlayan seslerini sübhe qeder kesmek bilmirdiler. Ses-sese verib hürüşen itler tekce adamların deyil, Alabaşın da zehlesini tökürdü. Alabaşa göre adamların iyini bir-birinden ferqlendirmeyen it it deyildi, toyuq kimi bir şeydi.
Alabaşın hürüşü tekce Qedir kişini deyil, hem de Hövanesi servaxt edirdi. Alabaş sesini çıxaran kimi Novanes kirve çeperin o üzünden Qediri sesleyirdi:
- Ara, a Qadir, orada ne oluf ele?…
Ya da birbaşa Alabaşa üz tuturdu:
- Ne oluf, ay Alabaş?
Alabaşın nişan verdiyi her teze adamı Hövanesle Qedir kişi hemişe bir yerde qarşılayıb, bir yerde de yola salırdılar.

* * *

Seherin çoxdan açılmasına baxmayaraq Alabaş hele de yuvasındaydı, qalxıb harasa getmeye heç hevesi yox idi. Onsuz da yuvasına qeder gelib çıxan bu zehletöken iy kendden qıraqda da hiss olunmağa başlamışdı. Ona göre de Alabaş öz yuvasından savayı heç yerde rahatlq tapa bilmirdi. Bir gözü ile mürgü döyen Alabaş o biri gözü ile yuxulu-yuxulu etrafı nezerden keçirirdi.
Alabaş Hövanes kirveni heyetlerine giren görende şadlığnıdan yere – göye sığmadı, her cür qorxu – hürkünü yaddan çıxarıb, özünü Hövanes kirveye yetirdi.
Ele bil Hövanes kirve Alabaşı birinci defeydi ki, görürdü. Alabaşın çiçeyinin çırtlamasına baxmayaraq, Hovanes kirve Alabaşı qarşısında hoppanıb-düşen görende emelli-başlı çaşdı, bir xeyli pertlik içerisinde ne edeceyini bilmedi, yene de ancaq Alabaşın eşide bilecyi bir sesle mızıldandı:
- Ha, Alabaş, sen hala burdasan?…
Hovanes kirveden ses çıxdığını eşiden Alabaş cavab olaraq zingildedi ve birden-bire Alabaşın yadına düşdü ki, adamlar köçüb gedenden beri bu cür zingildemeyib, az qala öz zingiltisini unudub. Ele bil Alabaşın zingiltisi de adamlara qoşulub çıxıb getmişdi. İndi Hövanes kirvenin heyete qedem basması ile qayıdıb

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 9 >>