Yasamala?…
- Ay xala, bu avtobus Yasamala getmir…
- Bes hara gedir?
- Hon-konqa… Yasamala getmek üçün arxadakı avtobusa minmek lazımdır.
Senem arvad sürücünün sözüne inandı. Ayağını yere basan kimi avtobusdakıların ağız-ağıza verib qeribe sesler çıxara-çıxara güldüklerini eşitdi ve anladı ki, sürücü onu aldadıb. Sesi küçeni başına götürdü:
- Allah senin ezizlerinin tifağını dağıtsın, ay Qedir,
nece ki dağıdıb. Allah senin qardaşlarının ocağını söndürsün, nece ki söndürüb. Ay it oğlu it, sen özün itsen de… daha iti neynirsen?… Sen qarnına çörek tapırsan ki, iti de boğazına şerik edirsen?…
Qedir kişi yalvarmağa başladı:
- Ay arvad, bu itdi, adam deyil ha!… Özü öz başını birteher dolandıracaq.

Yox, doğrudan da haradansa o zehletöken iy emelli-başlı gelmeye başlamışdı. Alabaş diksindi. İy Senem arvaddan gelirdi. Yox, tekce Senem arvaddan yox, iy hem de Qedir kişiden gelirdi.
Alabaşın üreyi bulanmağa başlamışdı.

* * *

İt sürüsü bir-birine qarışmışdı.
Hamı bir-birini dibib parçalayırdı. Küçük özünü kolluğa dürtüb titreye-titreye bu deşhetli menzereye tamaşa edirdi. Ne baş verdiyini heç cüre anlaya bilmirdi. Küçüyün anası, yekeper qancıq, üstüne hücum çeken itlere divan tuturdu. Her defe ağzını açıb, dişlerini itlerden hansınınsa bedenine perçim edir, qanlı bir parça qoparmayınca altına aldığı itden el çekmirdi.
Yekeper qancığın özü de al-qan içinde idi.
Küçüyü ürekbulandıran bir iy boğmağa başlamışdı. O dünyaya geldiyi günden bu iyi heç bir vaxt, heç bir yerde hiss etmemişdi. Ve bu iy bir-birini didib parçalayan bütün itlerden, daha çox ise anasından gelirdi.
En nehayet, it döyüşü başa çatdı.
Bir-birini didib parçalayan itlerden her biri bir terefe qaçdı. Meydanda küçüyün yekeper anası qaldı. Qancıq dayandığı yerde şöngüyüb qalib nezerlerle etrafı nezerden keçirdi. Kolun içerisine sığınıb gizlenmiş küçüyü gördü. Ve ona sarı addımlamağa başladı…
Küçük anası ile birlikde ona yaxınlaşan o deşhetli iye davam

<< 1 ... 6 7 [8] 9 >>