ağlayırdılar. O qadın uşaqlarla oynayırdı ki, yatsınlar. Ateş yandırıb, üzerine bir qab qoymuşdu ve içerisine de su tökmüşdü ki, uşaqlar yemek bişdiyini düşünsünler.

Hezret (e) menzile getdi ve bir qeder xurma, un, yağ, çörek ve düyü götürüb çiynine aldı ve o qadının evine yollandı. Qenber xahiş etdi ki, bu yükü ona versin. Ancaq Hezret (e) razı olmadı. O qadının evine çatan zaman icaze isteyib, içeri girdi. Bir qeder düyü ve yağ götürüb, odun üzerinde olan qazana atır ve düyü bişenden sonra uşaqlara yedizdirir ve onları doyuzdurur. Sonra ise ellerini yere qoyub, “biğ-biğ” demeye başlayır ve uşaqları güldürür. Sonra evden xaric olur. Qenber deyir: “Bu gün qeribe bir şeyi müşahide etdim, siz el ve ayaqlarınızı yere qoymuşdunuz. “Biğ-biğ” edirdiniz”. Buyurdu: “O zaman ki, eve daxil oldum, uşaqları ac ve ağlar gördüm. İstedim ki, çıxan zaman onları güler görem”.

Bir uşaq evin damına qalxmışdı ve anasının xeberi yox idi. Damın yere qeder olan mesafesi 20 metr idi. Anası feryad çekirdi ki, indi uşağım düşüb, ölecekdir. Uşaq da heç kimin sözüne qulaq asmırdı. Bir şey ede bilmirdiler. İmam Eli (e) oradan keçirdi. Bu menzereni görüb, buyurdu: “Onunla eyni yaşda olan bir uşaq getirin ve yolun ortasına qoyun”. Bu işi gördüler. O ikisi oynamağa başladılar. Anası da yavaşca gedib, uşağı damdan götürdü.

Hebib ibni Ebi Sabit neql edir: “Bir gün balı betul-mal adı ile getirmişdiler. İmam Eli (e) buyrur ki, yetimleri getirsinler. Balı ehtiyacı olanların arasında bölüşdürür ve özü balı yetimlerin ağzına qoyurdu. Bezileri deyirdi: “Ey Eli! Bunu niye edirsen?” Buyurdu: “İmam, yetimlerin atasıdır. Onların ağzına bal qoyub, dünyadan getmiş atalarının yerine onlara sevgi gösterirem”.

Bir gün İmam Eli (e) evde eyleşmişdi. Onun kiçik yaşlı iki övladı Abbas (e) ve Zeyneb (s.e) biri sağ ve o biri ise sol terefinde eyleşdi. Eli (e) Abbasa (e) buyurdu: “De 1. Buyurdu: 1. Sonra dedi: De 2. Dedi: Men heya edirem ki, 1 dediyim dilimle 2 deyim”. İmam (e) Abbasın (e) gözünden

<< 1 [2] 3 >>