qıy-qışqırıq, dedi-qodu neye gerek? Çiyinlerinde ne gezdirirsen gezdir, ecelden qaça bilmeyeceksen. Qerez, içimde ağlayıb-ağlayıb qefil ayıldım ki, Memmede evin ünvanını dememişem. Bayaqdan robot kimi danışıram onunla. İçimde öz-özümde höcetleşirem, çölümdese avtomatik olaraq müsahibimle söhbetleşirem ve söhbetin neden getdiyini kesdirmirem, ip qırılıb, narahatam, çünki geldiyimiz yer yaşadığım evden çox uzaqdı.
- Ay Memmed, – soruşuram çaşqın-çaşqın. – Hara aparırsan meni?
- Dinme, dinme, qadan adım, çatırıq, gedek bir yere sakitce derdleşek. Gör neçe müddetdi görüşmürük, – Memmed siqaret yandırdı, qanacaqsızlığından mene teklif elemedi, eşi, cehenneme ki, onsuz da çeken deyildim. – Allah adamıyam men, bu gün-sabah senin yanına gelecekdim, özün çıxdın qarşıma, – siqaretden derin bir qüllab vurub sesini yavaşıtdı. – Ne gizledim e, özgesi-zad deyilsen ki, işim düşüb sene… – qısaca ara verdi. – Gerek mene kömek eleyesen. Teleye düşmüşem.
Anladım ki, yaxamı asanlıqla qurtara bilmeyecem. Hem de tele meselesi meni celb elediyinden dinmedim. Neye razılaşdığımı ağdıma getirmeyib taleyin axarıyla üzürdüm. Yox, üzmürdüm, ele men de axırdım. Üzmeye halım yoxdu. Lapdan bütün varlığımı laqeydlik, biganelik bürümüşdü. Daha hara geldi gederdim. Bir şertle ki, axşam eve qayıdım. Axşamasa xeyli vardı.
***
Xudmani bir yerde keçmişi xatırlaya-xatırlaya bir-birimizin sağlığına bade qaldırandan sonra süfreye çay destgahı gelende men etrafa göz gezdirdim. Nedense bütün stollar boş idi. Musiqiçiler de bekar-bekar esneyirdiler.
Gözü mendeydi, tez dillendi.
- Oynamaq isteyirsen?
Gülümsünüb:
- Yox, – dedim. – Bizim atılıb-düşen vaxtımız ötüşüb… İndi seherler bir az el-qol atıb idman eleyende üreyim şıltaq-şıltaq barmağını silkeleyir ki, besdi, ağır otur, batman gel…
- Deyirem allahın işine bax, sabah yanına gelecekdim, bu gün qarşıma çıxdın. Ne deyirler buna sizin dilde?
Çiyinlerimi çekdim:
- Bizim ayrı dilimiz var ki?
Alnını ovuşdurdu:
- Eşi yox e,
Maraqlidi. Amma bu yazilarin axiri birteher bitire
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç
