teleden qurtulub qaçım. Teledeki pendiri yeye bilmesem de canımı xilas eleyim. Ancaq sen bilersen çıxış yolunu. Hökmen, menim yanımda olmalısan Şaire gelende! Yoxsa o leçer axırıma çıxacaq. Kömek elesen bir qonaqlıq menim boynuma.
- Sene kömek elemek üçün ora getmeye, şaireni görmeye ehtiyac yoxdu.
Memmed çaşqın-çaşqın üzüme baxdı:
- Nece yeni?
- Mesele texminen melumdu…
- Yeni sen bilirsen o gicgici başını niye divara vurur?
- Elbette, – dedim. Eslinde Memmedin elinden qurtarmaq isteyirdim, polis idaresini gezmeye zerrece hevesim yox idi.
Memmed şübheli-şübheli soruşdu.
- Yeni indiyecen o cür xesten-zadın olub?
- Saysız-hesabsız…
- Nedi bunun çaresi?
- Gerek arvad gece kişinin tezece yazdığı şeirleri oxuyanda teriflesin. O cızma-qaraları göylere qaldırsın ki, ay kişi, senin şeirlerine el vurmaq neye lazım, sen mennen yaxşı yazırsan, senin kimi şairin misralarına el vurmaq günahdı. Sen ölenlerinin goru meni günaha batırma. Esas odur ki, arvad erini inandıra bilsin.
- Deyirsen kömeyi olar?
- Yüz faiz. O cür kişi arvadından hansısa üstünlüyü hiss elemelidi.
- Birden kömeyi olmadı?
- Olmalıdı.
Memmed el çekmedi:
- Şer demesen, xeyir gelmez.
- Sen bir sına. Alınmasa yene men burdayam. Ağa durur, ağacan durur.
Memmed köksünü ötürüb:
- Yaxşı, – dedi. – Senin xecaletinden çıxacam. Boynuma minnet qoydun. Teki kömeyi deysin.
Gülümsündüm:
- Deyer, darıxma. Her şey qaydasına düşecek. Sen özün de cavanlığını yadına salıb şairliye qayıdacaqsan.
Çaresizlikle elini yelledi:
- Görek de…
Maraqlidi. Amma bu yazilarin axiri birteher bitire
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç
