Menim ailem.
- Sevgim.

4. Yuxu

O qaçırdı. Var gücüyle. Nefesi kesilirdi. Şaxtalı külek üzünü yandırırdı. Qar deneleri gözlerini yaşardırdı.
O söyürdü. Etrafda, her yerde gördüyü bütün gelincikleri, saxtaları. Söyüşler o qeder iyrenc idi ki, üreyi bulanırdı. O qeder nifret dolu idi ki, dişleri titreyirdi.
O döyürdü. Ayağı altındakı torpağı, dünyanı tepikleyirdi. O durdu. Nefesini sakitleşdirdi. Başını aşağı salıb, diz çökdü. Körpe, balaca mavi leçekli çiçek vardı qarşısında. Gözleri doldu. Üzü mülayimleşdi.
Qarşıdan gelen qefil maşın onu ezdi. Dodaqları möhkem sıxıldı bir-birine. Qalxdı. Üstünün iyrenc palçığını temizledi. Çiçeyi elinde sıxıb mehv etdi. Ve qaçmağa davam etdi. Davam etdi söymeye insanları. Davam etdi döymeye dünyanı.
Nefesi bitirdi. Fasile lazım idi. Kenarda bir daşın üstünde oturdu. Siqaret çıxardı. Tüstünü içine çekdikce düşündü ki, göresen niye sehrli siqaret yoxdu. Çekesen ve bitdikce yeniden uzana. Amma siqaret bitdi. Kötüyü ayaqqabısının dabanıyla ezdi.
Ve… davam. Ora vaxtında çatmalıydı. Gecikmek olmazdı. Gözleyirdiler onu.
Ellerini açdı.
Qışqırdı:
- Menim derdim var. Derdim. Men xoşbextem.
Gülümsedi öz zarafatına. Çatmışdı. Böyük demir qapını açdı. İrili, xırdalı daşların arasından keçdi. Budur, üstüne adı, doğum tarixi ve bu günki tarix yazılmış daş. Onu kenara çekdi. Qazılmış kiçik yere, yatağına uzandı. Rahat nefes aldı ve uyudu.
Ocaq yanırdı. Ulduzlar yanırdı. Kendli tütek çalırdı. Külek esirdi. Çiçekler qetl edilirdiler.
Yuxudan ayıldı. Qan-ter içindeydi. Metbexe keçdi. Soyuq su içdi.
“ Yox, bele olmayacaq. Axı bu ne heyatdı, yuxularım menden daha xoşbextdir. Getmeliyem. Ora. Axı men mektubda yazmışdım. Getmeliyem!”
İsti geyindi. Düşündü, axı neye lazımdı isti geyinmesi. Amma geyindi. Çox sevdiyi yere – körpüye getdi.
Ölüm nedir? Ölüm son deyil ki… Ölüm sevmediyin heyatdan imtina edib, onu başqasında deyişmekdir. Ölüm günah deyil ki… Ölüm dünyada en gözel hiss… Heç sınamısız gözlerini yumub

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 8 >>