ki, ona toxunmaya bilmirdim. Yaxınlaşıb barmaqlarımı uzun, sarı saçlarına keçirdim. Bundan xoşu gelirdi. Gözlerini yumdu. Amma yalnız bir anlıq. Neyise xatırladı:
- Seni tenqid ede bilerem? – utandı. Bilirdim, bele veziyyetde “men axı güclü tenqidçi deyilem ki, onu tenqid edem “ deye düşünürdü.
Keçib qarşısında oturdum:
- Elbetde, ede bilersen.
Gözlerinin içine baxırdım. O qeder temiz mavi idi ki, o gözlerde boğulmaq isteyirdim hemişe. Bir defe ona bunu dedim. Qorxmuşdu. “Bir de mene bele şeyler deme “ demişdi. Onu sevirdim. Sakit, sessiz melek idi.
- Sence statistikalar artıq deyil?
Gülümsedim. Gülüşümü sevirdi. Deyirdi gülümseyende gözel oluram. Başımı buladım.
- Artıq deyil.
Teeccüble üzüme baxdı. Yeqin düşünürdü ki, burada gülmeli ne var axı.
- Bir de, onlar kimdi?
- Onlar? Sen onları tanımazsan.
- Bes telxek öldü?
- He.
- Yalquzaq tek qaldı?
- Çayını iç.
Çayını içib sakit-sakit otaqdan çıxdı. Mene mane olmaq istemirdi. Yeniden pencerenin önüne qayıtdım. Dumanlanmışdı. Uşaqlıqda pencerenin dumanında yazılar yazmağı sevirdim. Yazdım.
“ Men Yalquzağam. Çox sağ ol, mene onu hediyye etdin. Seni daim sevecem. “ Sonra qorxdum, oğlum oxuya bilerdi. Sildim yazını. Amma bilirdim ki, o oxuyub.

<< 1 ... 6 7 [8]