Menim adim Rufetdir. Sizinki ise Nergiz. Bir muddet yellendiler. Rufet qizinin karuselleri xoslamasindan, oglunun decelliyinden, arvadinin qaygilarindan danisdi. Nergiz dedi:
– Saxlayin, basim firlanir.
Rufet istemese de bunu etmeye mecbur oldu.
Dasin ustunde oturdular.
Nergiz barmagi ile, sanki, dasin ustunde sekil ceke-ceke sorusdu: – Coxdan evlisiz?
– Dord ildir. Bes sizin aileniz yoxdur?
Nergiz icini cekdi:
– Bir qizim var, erdedir.
Rufet teeccublendi. Uzundeki teeccub qarismis gulumser ifade ile sual verdi: – Belke, neveniz var?
Nergiz sekil cekmeyi yigisdirdi:
– İnanmirsiz? Ozunuz bilin. Bes aydir ki, kocurmusem qizimi. Menim 36 yasim var. Siz deyen qeder de cavan deyilem... Erim ise olub... Menim ucun... Sonra koks oturdu:
– Bes ne eceb arvadiniz razi olub bura gelmeyinize?
Rufet de koks oturdu:
– Qayinatamgilin eneneleri var: her Yeni ili butun aile bir yerde kecirir. – Siz niye getmediz?
– Evlendiyim ili getdim, gorduyumu gordum.
Nergiz maraqla Rufetin gozlerinin icine baxdi:
– Ne gorduz ki?
– Hec... Xosuma gelmedi onlarin meclisi. Bacanaqlarim ele oturub-dururlar, guya, bunlardan savayi kisi yoxdur. Yagli yerde isleyirler de... Men ise adice televizor ustasiyam... Agzimi acan kimi sozumu kesirler. Yoldasim da ayagimi tapdalayir ki, birden artiq-eskik danisaram. Qayinatam onlara “can” deyir, mene ise mehel qoymur... Her il yoldasima deyirem, getme. Aglayir, dalasir, kusur. Men de dozmurem, razi oluram. Usaqlari da aparir... Her Yeni il axsami menim en yalqiz gunum olur. Bu gun de oturub televizora baxirdim. Gordum, Tofiq zeng caldi ki, baga yigisiriq. Dogrusu, teeccublendim. Bu qis vaxti ne bag? Ancaq razilasdim. Usaqlari da coxdan idi gormurdum. Biz axi dord dost olmusuq: Tofiq, Rauf, Akif, bir de men... – Dordunuzun de adinda “f” herfi var ki?
– He? Hec fikir vermemisdim.
Azaciq susdular. Sukutu Nergizin sesi pozdu:
– Bir sey desem, aciginiz tutmaz?
– Elbette, yox.
– Deyesen, Tofiqle araniz serindir axi. Men fikir verirdim, o biri

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>