Es-Suyuti neql edir ki, Misirin Oğuz hökmdarı Ehmed ibn Tulun adeten seherler mescidlere baş çeker, Quran oxunmasını dinleyerdi. Bir defe dostlarından birini yanına çağıraraq, ona bir qeder pul verir ve xahiş edir:

- Filan mescide gedersen ve bu dinarları imama çatdırarsan.

Gösterişi yerine yetirdikden sonra hemen adam emirin yanına qayıdır, baş verenleri neql edir:

- Pulları imama verenden sonra bir qeder söhbetleşdik. Melum oldu ki, o, heyat yoldaşı ile ayrılıb ve onun teserrüfat işleri ile meşğul olacaq bir kimsesi yoxdur. Bu mesele imamı o qeder narahat edir ki, hetta mescidde Quran oxuyanda bezen sehvlere yol verir.

İbn Tulun dedi:
- Düz söyleyir. Dünen seher hemin mescidde idim. İmam bezen Quranı sehv tilavet edirdi. Anladım ki, bu meselenin arxasında nese gizlenir, onu fikirleri yaman qarışıqdır.

Bir baxın, İbn Tulun islamı ne derecede düzgün anlamışdı! Mescidde imama ve ya hansısa qardaşımıza irad tutarken ne qeder de telesirik! Allah bizim günahlarımızı bağışlasın! Gelen defe imamın ve ya qardaşımızın sehvini gördükde, ona tene vurmaq, rişxend etmek evezine, maraqlanaq: belke ciddi problemlerle üz-üzedir ve neyese ehtiyacı var?