Bu hadise soyuq bir qış
günü olmuşdu. Texminen
saat 8:30 radelerinde 80
yaşında nurani bir qoca
baş barmağındakı tikişi
sökdürmeye gelmişdi.
Görünürdü ki, o çox telesir,
o titrek sesi ile saat 9:00-
da vacib işinin olduğunu
bildirdi. Men teessüf hissi
ile ondan gözlemeyini
xahiş etdim, çünki bütün
hekimler meşğul idiler ve
onu 1 saata ancaq qebul
ede bilerdiler. Ağsaqqal
kederli halda tez-tez saata
baxırdı ve bu meni
tesirlendirdi. İşim
olmadığı üçün onun
barmağına baxmağı
qerara aldım. Barmağını
müayine eden zaman biz
onunla bir az söhbet etdik.
Men marağımı gizlede
bilmedim ve soruşdum: —
Yeqin siz başqa bir
hekime de getmelisiniz,
ona göre bele telesirsiniz?
— Xeyr, bele deyil. Men
saat 9-da xestexanada
olmalıyam. Yoldaşımın
seher yemeyini
vermeliyem. Bu zaman
men ondan yoldaşına ne
olduğunu soruşdum Yaşlı
kişi cavab verdi:- Onda
Alçqeymer xesteliyi
tapıblar... Men saata baxıb
soruşdum: -Bes siz
gecikseniz o narahat
olmaz ki? Qocanın sözleri
meni teeccüblendirdi:
Yoldaşım meni artıq 5 ildir
ki, tanımır, hetta menim
onun neyi olduğumu da
xatırlamır. O yaddaşını
itirib. — Buna baxmayaraq
siz her seher ora gedir,
ona qulluq edirsiniz? Axı o
sizi tanımır? Niye bu
qeder eziyyet çekirsiniz?
Qoca gülümsünerek cavab
verdi: — O meni
xatırlamır, men ki, onu
xatırlayıram. Men göz
yaşlarımı gücle saxladım,
qoca gedenden sonra
uzun müddet özüme gele
bilmedim: Bu ki, menim
daim axtardığım sevgidir”
Hetta ele ağır xesteliyine
baxmayaraq o qadın
xoşbextdir, çünki onu
seven bele insan var.
Heqiqi sevgi – ne fiziki
ehtiras, ne de
romantikadır. Esl sevgi her
şeyi olduğu kimi qebul
ede bilmekdir- nece olub,
nece var ve nece de
olacaq...