sonra Küfe valisi Besreye qaçdı, Muxtar ise şeherde
hakimiyyeti eline keçirdi. Bu uğurdan sonra, qiyamçılar Emevilere qarşı müfeqqiyyetle vuruşsalar da, Abdulla ibn Zübeyrin
qoşunu terefinden meğlub
edilmişdiler. Muxtar ise hicretin 68-ci
ilinde öldürülmüşdür. Qeysanileri ya
Muxtar es-Seqefinin "Qeysan"
leqebine, ya da Mehemmed ibnül- Henefiyyenin şagirdlerinin birinin
adına göre bele adlandırmışdırlar. Telimi Qeysanilerin telimi "ifratçı"
teriqetlerden ferqli olmuşdur. Bele
ki, onlar Eli ibn Ebu Talibi ve onun
neslinden olan imamları
ilahileşdirmemiş, amma onların
günahsız müqeddes insan olduqlarını ve bu sebebden onlara
tabe olmağın vacibliyini iddia
etmişdirler. Onların inanclarına göre,
imamlar dünyadakı İlahi tecessümün
nümuneleridirler. Onlar hetta
peyğemberlere beraber sayılırdılar. Şie teriqetlerinin çoxunda olduğu
kimi, qeysaniler de imamın gelişini
gözleyirdiler. İkinci gelişı gözlenilen
imam kimi ise Mehemmed ibnül-
Henefiyyeni qebul edirdiler.
Qeysanilerin bir hissesi onun öldüyünü tesdiq edib, yeniden dirilib
dünyaya qayıdacağına inanırdılar.
Başqa qruplar ise onun ölmesi
faktını redd edib, bir başqa yerde
yaşadığını iddia edirdiler. Daha
sonra qeysaniler inanırdılar ki, Allah imamlara hansısa gösteriş verse de,
onu başqası ile (hetta ona zidd
olanla) deyişe biler. Bezi xeberlere
göre, onlar insanın ölümünden
sonra onun ruhunun başqa
bedenlere köçmesine de inanırdılar. Sonu Lakin qeysanilerin içinde birlik
olmamışdır ve onlar bir neçe
teriqetlere parçalanmışdırlar.
Müselman tarixçilerinin yazdıqlarına
göre, onların arasında iki esas qol
olmuşdur: muxtariler (Muxtar Seqefinin terefdarları) ve heşimilerdir
(Mehemmed ibn-Henefiyyenin oğlu
Ebu Heşimin imamlığını qebul
edenler). Heşimiler de bir neçe
teriqete parçalanmışdırlar. Onlardan
biri, Ebu Heşimden sonra imametin Beyan ibn Siman Nehdiye keçdiyini
iddia eden beyaniler olmuşdurlar.
Ebu Heşimden sonra imametin
Abbasiler nesline keçdiyini iddia
eden

<< 1 [2] 3 >>