Ele adamlar var ki, görüşdüyün andan onlara adıyla müraciet edirsen. Maks da belelerindendir. Eleleri de var ki, beyendiyine göre yox, özlerine qarşı nifret oyatdıqlarına göre diqqetini celb edirler.

Nifret o qeder böyüyür ki, hetta maraqlı hadiselere vesile olur; siz vaxtaşırı bu adamların yanına qayıdaraq, onların qelbindeki titreyişleri öyrenmeye, özünüzü canıyanan göstermeye çalışırsınız. Halbuki, bu merhemetden sizde eser-elamet bele, yoxdur. Kömeye ehtiyacı olan adamlara, derdlerine şerik olduğumuza göre yox, qayğılarının, nigaranlıqlarının bizi anlaşılmaz hisslere bürüdüyüne göre el tuturuq.

Maksın ilk defe meni bulvarda saxladığı geceni çox yaxşı xatırlayıram. Köntöy görünüşü, özünü aparması mende ikrah yaratmışdı. Kinoya telesirdim. Birden qarşımda bu kederli yehudi sifeti peyda oldu. Kibrit istedi. İstenilen halda, nese istemesi sadece, bir behaneydi. Bunu derhal anladım. Üreyimde fikirleşdim, indi durub heyatının kederli sehifelerini vereqleyecek.

Onun heyat hekayesini dinlemek istemirdim. Saymazyana münasibet gösterirdim. Kobudluq da demek olar. Bele reftarımı heç vecine almırdı: sifetime zeli kimi yapışıb, qopmaq istemirdi. Heyat hekayesini danışmağa macal vermeden, cibimdeki qepik-quruşları çıxarıb ona uzatdım. Dedim belke hirslenib geder. Amma yox, zeli kimi yapışdı yaxamdan.

O vaxtdan mene ele geldi ki, Maks addımbaaddım meni izleyir. Onunla qarşılaşmağıma tesadüf kimi baxırdım. Zamanla bedgümanlığa qapıldım. Axşamlar küçeye çıxarken, özümden asılı olmadan, beynimde cergeyle suallar düzülürdü: “Göresen hara gedim? Filan yere getsem, Maks orda olmaz ki?” Gezmeye gederken, bilerekden ele rayonları seçirdim ki, ora gelmek Maksın heç ağlına gelmezdi. Ele ya bele hemişe eyni yerlere getdiyini düşünürdüm: turistlerin axışdığı böyük bulvarlara, Monparnas, Monmartr rayonlarına. Gece düşerken, Maks ağlımdan tamamile çıxdı. Adet etdiyim yolla eve qayıdarken, Maksı büsbütün unudurdum. Ve budur, mehmanxanaya çataçatda, tale bizi qarşılaşdırdı.

[1] 2 3 ... 11 >>