Fantastika! Hemişe gözlemediyim anda qarşıma çıxırdı. Hardan geldiyini anlamırdım. Üzündeki deyişilmez ifadeyle görüşe gelirdi. Ele bilesen, xüsusi olaraq menim tamaşa etmeyim üçün hazırlanmış maskanı üzüne taxıb. İçeriden şam kimi işıldayan keder, bedbextlik, iztirab çırağına benzer maskası hemişe üzündeydi. Sinaqoqdan oğurlamışdı ele bil. Ağzını açan kimi, ne deyeceyini bilirdim. Sözleri teleffüz ederken, ucadan qeşş edib gülürdüm. Maks bu gülüşümü dostluğun elameti kimi yozurdu.

- Miller, de görüm veziyyet necedir? – o, uzun illerin tanışı kimi soruşdu. Bu sözleri teleffüz ederken, çöhresine geniş tebessüm qondu. Birden şam kimi içinden yanıb erimeye başladı. Sonra üzüne xefif bir tebessüm çökdü. Adeti üzre, növbeti sözlerini dedi: – Miller, bilirsen bu vaxtlar başıma neler gelib? – Yaxşı bilirdim ki, bu müddet erzinde ona heç ne olmayıb. Amma tecrübemden onu da bilirdim ki, tezlikle biz Maksla hardasa oturacaq, bu müddetde güya onun başına bir xeyli hadise gelibmiş kimi, görkem alacağıq. Öten müddetde ayaqqabıları yırtıq-sökük olurdu, bunun da adını “başıma iş gelib” qoyurdu. Hetta havanın isti-soyuq olması da, bir günlük iş tapmaq ehtimalı kimi, onun heyatında hadiseye çevrilirdi. Maraqlısı bilirsinizmi nedir? Onun başına ancaq pis hadiseler gelirdi. Başqa cür ola da bilmezdi. Derin bir bedbinlik hissine qapılırdı. Her şeyin daha pis olacağını özüne telqin edirdi. Ele de olurdu.

Maksa, onun dükenmez iztirablarına ele isinişdim, tebiet hadisesi kimi, dünyanın bir parçası kimi, qayalar, ağaclar, ayaqyolular, fahişexanalar, et sallaqxanaları, meyve dükanları ve sayr kimi onu qebul etdim. Küçelerde Maks kimi minlerle adam dolaşır. Bütün bu adamlar ise Maksın simasında tecessüm olunurdu. Maks hem İşsizlik demek idi, hem Aclıq, hem Kasıblıq demek idi, hem Ümidsizlik, hem Meğlubiyyet demek idi, hem de ki, Heqaret. İstenilen birisini, eline qepik-quruş verib, başımdan ede bilerdim. İstenilen birisini! Ancaq Maksı yox! Maksa ele bağlanmışdım ki, ondan

<< 1 [2] 3 4 ... 11 >>