ayrılmağım mümkün deyildi. Köyneyimin içine soxulmuş taxtabitiden de yaxınıydı mene. Zeli kimi derime yapışıb, qanıma işlemişdi. O, danışarken, diqqetle qulaq asa bilmirdim ona. Dediyi birinci sözü eşitmeyim yeterdi ki, sonsuza kimi danışıb onun fikrini davam etdirim. Danışdıqları heqiqet idi. Acı heqiqet. Herden, bu heqiqete hamının sahiblenmesinin yalnız bir yolu olduğunu düşünürdüm – Maksı başıaşağı sekiye qoyub, etrafdakıların onu dinlemesine şerait yaratmaq. Bes göresen bu tecrübemin axırı nolacaqdı? Heç ne. Heç ne olacaqdı. Adamlar qulaqlarını tıxayıb acı heqiqeti eşitmek istemirler. Bunun sebebi, özlerinin de ele hemen heqiqeti danışmalarıdır. Amma Maksın ferqliliyi bu heqiqetleri ucadan danışmasındaydı. Onun dilinden seslenen heqiqetler inandırıcıdır. Sanki Maks bu heqiqetleri çatdıran en son instansiyadır. Heyatı boyunca olmazın ezablar çekdi. Ezabın simvoluna çevrildi. Ona qulaq asmaq qorxunc idi. Maks özü-özünü ezablarının içinde basdırdı.

İnsanı simvol kimi qebul etmek daha sadedir, neinki fakt kimi. Maks menim üçün ebediliyin, deyişmez mövcudluğun simvolu idi. Dünya heç neyi deyişmeyecek. Heç neyi! Maksı sekinin üzerine başıaşağı veziyyetde qoymaq axmaqlıqdır. Bilirsiniz bu neye benzeyir? Adamlara deyirsen ki: “Maksın hansı veziyyetde olduğunu görmürsünüzmü? Seninleyem, ey dünya!” Elbette görürler. Dünyadan gizlenmeye, ona fikir vermemeye çalışırlar. Maks mene yaxınlaşan zaman qelbimde ele bir hiss tüğyan edirdi, sanki bütün dünyanı sineme sıxıram, sanki bütün dünya burnumun ucundadır. “Yox, Maks, senin düşüne bileceyin en yaxşı şey, beynine bir gülle çaxmaqdır. Mehv ele özünü! Bu, yegane çıxış yoludur”. Amma dünyadan qurtulmaq düşündüyünüz qeder sade deyil. Maks hamının içindedir. Maksı öldürmek üçün, bütün kişileri, qadınları, uşaqları, bütün ağacları, evleri, bitkileri, bütün heyvanları, ulduzları mehv etmek lazım gelerdi. Maks bizim qanımızdadır. Maks – hamımızın xesteliyidir.

Men Maks haqqında uzaq keçmişden qalan xatire kimi danışıram.

<< 1 2 [3] 4 5 ... 11 >>