Halbuki söhbet, öten il Venaya getmezden evvel mennen ünsiyyetde olmuş, heçnesiz boşuna buraxdığım adamdan gedir. Gönderdiyi son mektubunda yalvarırdı ki, ona “derman” getirim. Xeste olmasından, mehmanxanadan qovulmasından yazırdı. Mektubunu oxuyarken, buraxdığı qrammatik sehvlere uğunub gedirdim. Bununla bele, bir deqiqe de olsun, mektubda yazılanların tamamile heqiqeti eks etdirdiyine şübhe etmirdim.

Ancaq Maksa göre elimi ağdan-qaraya vurmayacağıma söz verdim. Allahdan Maksın ölmesini dileyirdim. Qemişini menden çekmesini arzulayırdım. Belece bir hefte keçdi. Maksdan ses-soraq çıxmadı. Rahat nefes almağa başladım. Ümid etdim ki, mene bel bağlamağın lazım olmadığını anlayıb. Bes birden ölüb? Ölür ölsün, qalır qalsın, ne işim var?! Bir isteyim vardı: meni rahat buraxsın.

Maksın yoxluğa qerq olması aydın olduqdan sonra, onun haqqında yazmaq qerarına geldim. Ele deqiqeler olurdu ki, onu görmek, haqqında teessüratlarımı bölüşmek isteyirdim. Onunla görüşmek arzum o qeder böyük idi, hetta gelmesi üçün bir neçe defe pul ödemeye bele razıydım. Teessüfler olsun ki, “dermanlar” haqqında son mektubunu tulladım! Elimde olsaydı, Maksı heyata qaytara bilerdim. İndi boş yere kederlendiyimi anlayıram: Maksın dedikleri yaddaşıma hopdu… Sadece, o zamanlar yeqin bu haqda yazmağa hazır deyildim.

Bu hadiseden sonra bir neçe aylıq Parise getmeye ehtiyac duydum. Maks baresinde nadir hallarda, hansısa uzaq bir keçmişin gülmeli, menasız epizodları kimi düşünürdüm. “Göresen sağdırmı? İndi ne işle meşğuldur?” Beynimde bu cüre suallar dolaşmırdı. Tesevvürümde ezab çeken cismani varlıq kimi yox, deyanet simvolu kimi qaldı.

Gecelerin birinde, Parise qayıtdıqdan sonra, tamam başqa bir adamın sorağında şeheri gezirdim ki, birden qarşıma kim çıxsa yaxşıdır?! Elbette, bizim bu Maks.

- Miller, de görüm veziyyet necedir? Niye görünmürsünüz?!

Maks deyişmemişdi. Amma üzünü saqqal basmışdı. Eyninde temteraqlı ingilis kostyumu vardı. Başına enli velür şlyapa qoymuşdu. Qebirden

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 11 >>