xortdamış adama oxşayırdı. Şlyapanın aşağı eyilmiş kenarları onu manekene benzedirdi. Maksın gülümser çöhresi deyişmemişdi. Meni evvelki tek heyatseverlikle çulğalanmış geniş tebessümle qarşılamadı. Göylerde sayrışan, sönmemişden evvel son defe parıltı saçan uzaq-uzaq ulduzların işıltısını xatırladırdı. Üzündeki cod tükler solğun simasına daha ezablı ifadeler qatırdı. Etrafdakı adamları diksindib-hürküden, zeif şefeqler kimi baxışlarından süzülen iyrenc üz ifadesini saqqalı ört-basdır edirdi. Tedricen üzünün ifadesini yorğunluq evez edir, yorğunluq ise öz növbesini kedere verirdi. Ne qeder qeribe görünse de, indi Maksa ele de yazığım gelmir. Sadece yöndemsiz, köntöy bir adamdır: hem iztirab çekmiş adamdır, hem de iztirab adına karikaturadır. Mence bununla bağlı özüne hesabat vermir. Evvelki coşqunluqla danışmır: deyesen, özü-öz sözlerini haqlı saymır. Heyatdan yalnız verdişkar olduğuna göre şikayetlenir. Sözlerine evvelki tek gülmeyimi gözleyirmiş kimi bir teessürat yaranır. Eslinde o, özüne de gülür. Sanki haqqında behs etdiyi Maks tamam başqa adamdır.

Eynindeki gözel ingilis kostyumunu ona hansısa ingilis Venada hediyye etmişdi. Bir emması var ki, kostyumun içinde üzürdü! Bu kostyumda özünü gülmeli ve ellemayaq hiss edirdi. Axı bu cür gözel ingilis kostyumunda gezdiyi üçün daha ona heç kes inanmır! Köhne-yırtıq parusin tuflilerine baxdı. Bu tufliler geyindiyi kostyuma, başına qoyduğu şlyapaya yaraşmırdı. Demeye hazır idi ki, tufliler onsuz da ayaqlarına rahatdır, amma diger tuflilerinin çekmeçide olduğunu, geri almağa ise pulunun olmadığını dedi. İngilis kostyumu onun növbeti bedbextliyinin tecessümü oldu. Bahalı parçadan hazırlanmış kostyumunu barmaqlarımla yoxlamağım üçün dirseklendi. “Öten müddet erzinde” başına gelen hadiselerden, Venaya nece gedib çıxmasından, hansı şeherde yeni heyata başlamasından, Venada Parise nisbeten özünü daha pis hiss etmesinden xeyli danışdı. Venadakı yemekxanaların temizliyini hevessiz de olsa etiraf etmekden yayına bilmedi.

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 11 >>