Eger cibinde bir qepik pulun yoxdursa, neye gerekdir o temizlik? Vena gözeldir, temizdir, ele temizdir ki! Maks hele de özüne gele bilmirdi. Bir emması var: orda hamı dilençilik edir. Buna baxmayaraq, gözel ve temiz şeherdir. “Herden adam ağlamaq isteyir”, – o, elave etdi.

“Maraqlıdır, göresen, hele çox danışacaq?” – düşündüm. Dostlarım qıraqdakı kafede meni gözleyirler, hem de bir adamı axtarıb tapasıyam…

- He, Vena… – fikrim dağınıq halda danışıb, gözucu kafenin artırmasına baxırdım.

- Yox, Vena yox! Bazel! – o, qışqırdı. – Bazel! Venadan bir ay evvel çıxmışam, – onun sesini eşidirdim.

- He, he, bes sonra noldu?

- Sonra noldu?! Miller, size dedim axı, onlar menim senedlerimi götürdüler. Dedim axı, adını da qoydular ki, turistem!

Onun cavabını eşiderken gülmekden uğunub gedirdim. Maks da hemişeki kimi kederli-kederli gülürdü.

- Yox, siz hele tesevvürünüze bir getirin: men – turistem! – Meyus-meyus qımıldanırdı.

Elbette, Maksın bedbextlikleri bununla bitmirdi. Bazelde onu qatardan düşürtdüler. Serhedi keçmeyine icaze vermediler.

- Onlara dedim ki: “Söhbet neden gedir? Belke nese qanun pozuntusuna yol vermişem?”

Az qalmışdı unudam, Maks bütün heyatı boyu ehtiyatlı hereket etmeye çalışırdı. Nece olmasa da, onu qatardan düşürdürler ve Bazelde heç nesiz buraxırlar. Ne edesen? Tanış bir adama rast gelmek ümidiyle merkezi küçeyle gedirdi, birden üstünde yazı olan lövhe görür: “Yehudi pansionu”. İçeri keçir. Çantasını elinden buraxmayaraq, bir fincan kofe sifariş verir. Heyatının kederli sehifelerini danışmağa başlayır. Pansiondakı adamlarsa, bele boş-boş şeylere göre narahatçılığa esas görmürler.

- Esas odur ki, siz qayıtdınız, – deyerek aradan çıxmaq istedim.

- Ne menası var?! Axı indi turist vizam var. Bu vizayla nece işleye bilerem, Miller! Eynimde bu cür kostyum ola-ola, kim mene dilençilik etmeye icaze verer?! Yox, men tufanası dağılmış insanam. Göresen niye bu qeder medeni görünürem?!

Onu başdan-ayağa nezerden

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 11 >>