bilmerem. Miller, siz allah, deyin görüm mene nolub bele? Size Venadan mektub gönderesiydim ki, bilesiniz: Maks sizin haqqınızda düşünür, amma sizin ünvanınızı unudub. Miller, Nyu-Yorkda veziyyet necedir? Burdan yaxşıdır? Yox? Orda da böhrandır? İndi her yerde böhrandır. Böhrandan qaçmaq olmaz. Ne iş var, ne yemek. Bu eclaflarla axı nece mübarize aparasan? Miller, herden ele qorxuram ki…
- Qulaq asın, Maks, indi getmeliyem. Narahat olmayın, siz canınızı menden bele tez qurtara bilmeyeceksiniz… Her halda, yaxın müddetde…
Bu sözlerimi tebessümle qarşıladı.
- Miller, – o, dedi, – siz ele yumşaq, ele xoşbext insansınız. Sizinle olmaq hemişe xoşdur. Sizinle lap ele dünyanın sonuna gederem…
Aramızdakı bu söhbet üç gün evvel olmuşdu. Dünen günorta kiçik bir kafenin artırmasında oturmuşdum. Girişden uzaq bir küncde. Elyazmamı oxumaq üçün bele bir yeri qesden seçmişdim. Qarşımdakı masanın üzerinde iştah açan içki vardı. İki-üç qurtum aldım. Elyazmamı oxumağa başladım. Oxuyub ortasına çatırdım ki, tanış ses eşitdim:
- Miller, de görüm veziyyet necedir?
Hemişeki kimi, Maks hörmet elameti olaraq tezim ederek yanımda durmuşdu. Hemen tebessüm, hemen şlyapa, hemen celbedici kostyum, hemen parusin tufliler. Üzünü qırxmışdı.
Eyleşmeye devet etdim. Onun üçün sendviç ve bir bakal pive sifariş verdim. Eyleşib yeni kostyum şalvarını nümayiş etdirmeye başladı: şalvarı kemer evezine, iple bağlanmışdı. “Kemerine”, çirkli parusin tuflilerine nifretle baxıb, “öten müddetde” başına gelen hadiseleri neql etmeye başladı.
- Dünen, – o, dedi, – bütün günü yemeye bir şey tapmadım. Ağzıma heç çörek qırıntısı da deymedi.
Sonra uğur onun üzüne güldü: hansısa turistlerle qarşılaşdı, onlar da Maksa içki teklif etdiler.
- Men hörmet elameti olaraq imtina etmedim. Axı ele ilk görüşdece onlara ac olduğumu deye bilmezdim. Ele hey gözleyirdim görüm bunlar ne vaxt yemek yeyecekler. Amma görünür bu eclaflar artıq yemişdiler. Bütün gece boyu onlarla içdim. Medem boş
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç