qabağını gözlerine teref, aşağı eymelisen. Anladın? Tepesinin ortası yumşaq ezilmelidir, bax men elediyim kimi!

Maks şlyapanın mene yaraşdığını dedi. Güzgüye baxdım: ele de pis deyil! Onunla ayrılmaq menim üçün ağırdı. Maks verdiyim şlyapanı başına qoydu, götürüb-götürmemekde tereddüd etmesini üzünden oxudum. Ne edek, mecbur ede bilmerem. Vanna otağına getdik. Şlyapanı köndelenine başına qoydum. Bu azmış kimi papağın ortasını ovcumla ezdim. Bu şlyapada Maksın özünü gicbeser kimi ve ya azarkeş oyunçu kimi hiss etmesini bilirdim. Sonra bir başqa şlyapanı başına qoydum. Öz şlyapasını. Yanları qatlanmışdı. Bu şlyapada ne qeder axmaq görünse de, öz şlyapasını beyenmesi o deqiqe hiss olunurdu. Başladım teriflemeye. Dedim, bu şlyapa ona daha çox yaraşır. Bayaq verdiyim şlyapanı qoymaq fikrinden daşındırdım. Maks güzgünün qarşısında özüne baxarken, bağlamanı açdım, bir köynek ve iki burun desmalı çıxarıb, paltar şkafına qaytardım. Sonra onu mağazaya apardım ve satıcıdan paltarları nece lazımdır bükmeyi xahiş etdim. Maks satıcıya heç teşekkür de etmedi. Amma satıcı mene teşekkür ede biler, çünki her gün ondan erzaq malları alırdım.

Plyas-Sen-Mişelden çıxıb onun Ryu-de-lya-Arpda qaldığı mehmanxanaya teref getdik. Hava hele tam qaralmamışdı. Evlerin divarları yumşaq süd ağlığıyla işıqlanırdı. Sakitleşmişdim. Bu anda Paris mene musiqi kimi tesir edir. Birce anlıq dayanmaq yeter ki, gözlerinin qarşısında ecaib-qeraib arxitektura nümuneleri dayansın. Evler bestelenmiş musiqilere benzeyirler: bax bu menuetdir, bu valsdır, bu mazurkadır, bu da noktyurn. Biz köhne şeherin köhne mehellelerine daxil olduq, Sen-Severnaya yaxınlaşdıq, dolaşıq küçelerin dalanlarında gezdik. Bir zamanlar buralarda Dante ve Leonardo gezerdi. Maksa nece bir qeribeliklerle çulğalanmış rayonda böyüdüyünü izah etmeye çalışırdım. İnanılmaz assosiasiyalar doğurur bu rayon. Maksa onun selefleri Dante ve Leinardo haqqında danışırdım.

- Bes bütün bunlar ne zaman olub? – o, menden soruşdu.

- Çoxdan

<< 1 ... 14 15 [16] 17 18 ... 25 >>