olub, Maks, çoxdan, on dördüncü esrde.

- Ele iş de burasındadır ki, – Maks dedi, – siz dediyiniz dövrden evvel her şey pis idi, ele sonra da düzelmedi. Yalnız on dördüncü esrde yaxşı olub. – Buranı xoşladığıma göre, hetta mennen yerini deyişmeye bele, hazır idi.

Pillekenlerle onun damın altındakı otağına qalxırdıq. Dördüncü mertebeye kimi pillekenlere xalça serilmişdi, mumla silinmiş pillekenler ayağımı sürüşdürürdü. Her mertebede lövheler vardı. Lövhede kirayenişinlere evde yemek bişirmek ve temizlik işleri aparmağın qadağan olması barede xeberdarlıq, her mertebede ise ayaqyoluna keçidi gösteren işare vardı. Pencereden qonşu mehmanxana görünürdü. Divarları ele yaxın idi ki, elini uzadıb qarşıdakı kirayenişinle salamlaşmaq mümkün idi.

Maksın otağı ele de böyük deyil, amma temizdir. Su kemeri, küncde paltar şkafı var. Paltarı asmaq üçün divara bir neçe qarmaq vurulmuşdu. Çarpayının yanında gece lampası var. Bu otaq üçün hefteye otuz yeddi frank pul ödeyir. Pis deyil. Amma iyirmi yeddi dollara da otaq kirayelemek olardı. Eybi yoxdur, qoy su kemeri olmasın. Maks otağın darısqallığından şikayetlendiyi zaman pencereye yaxınlaşdım. Qarşı pencereden bir xanım boylanırdı. Eks terefdeki evin divarlarına baxırdı. Nedense narahatçılıq keçirdiyi sezilirdi. Eyvanında gül dibçekleri vardı. Pencerenin yanından ise eski asılmışdı. Ona baxdığımı duymurdu. Evi, hal-hazırda Maksla olduğumuz otaqdan ele de ferqlenmirdi. Hava qaralanda, o qadın küçeye çıxır. Yeqin o da heç seleflerinin kim olduğunu bilmir. Amma keçmiş onun qanındadır. Bu keçmişi zülmet heqiqetle elaqelendirmek asandır. Havanın qaralmasıyla qanım süretle damarlarımda gezişir, indi qaldığım otağa münasibetde müqeddes hissim yaranırdı. Hele belke ola bilsin, men gedenden sonra, Maks elyazmamı balışının üzerine qoyacaq, ağır-ağır baxışlarla bu kitabı nezerden keçirecek. Birinci sehifede yazmışdım: “Dostum Maksa. İztirabın ne olduğunu Parisde bilen yegane şexse”. Bu sözleri yazarken, ele teesürat yaranırdı ki,

<< 1 ... 15 16 [17] 18 19 ... 25 >>