başla dinlemek istemirdim. Qorxurdum, Maks öz “faktlar”ından o qeder danışacaq ki, Borisi yuxu basacaq. Çünki Boris uzun hekayeleri çox da sevmir. Hadiselerin açıq tesvirini üstün tutur. Bezen ise bir cümleyle kifayetlenir. Maks ise, efsuslar olsun, dediklerini tekrarlayırdı. Yene Venadakı temiz metbexler haqqında danışırdı. Vena haqda söhbetini bitirib, Bazele keçecekdi, Bazelden Parise adlayacaqdı, sonra ise Paris heyatını tesvir edecekdi: aclıq, mehrumiyyet, ehtiyac – sonra ise her şey evvelden başlayacaqdı. İsteyirdim ki, sözünün mustafasını desin, bütün giriş-çıxışların bağlı olduğu, ne bir dostun, ne de bir çıxış yolunun olmadığı, etrafında heç kimin ve heç neyin yoxluğu anında ezablar burulğanının cengine düşsün, ehtiyac göllerinde üzsün, aclığın, kederin getirdiyi bit-bire basmış çaresizliyin içinde batsın. Yox, bu cüre sonsuz monoloqları dinlemeye Borisin sebri çatmayacaqdı. O, nese gözlenilmez, ağlasığmaz, hem de gözellik saçan, heqiqete uyğun fikirleri dinlemeyi sevir. Bu gedişnen Maks Borisi yuxuya verecek. Buna bir deqiqe olsun bele, şübhe etmirdim…

Amma yanılmışammış. Boris Maksın bütün hekayesini evvelden düz axıradek dinlemeye razıymış. Belke bu gün ehval-ruhiyyesi yaxşıdır deye, dözümlüdür. Belke öz daxili “men”iyle dialoq aparır. Belke de Maks danışarken, özü haqda düşünür. Boris üçün bu, istirahetdir. Diqqetle Borise baxırdım. Gören qulaq asır? Bele baxanda, he. Vaxtaşırı gülümseyir. Maks ise öküz kimi terleyerek, Borisde teessürat oyatmasına emin deyildi.

Boris Maksın hekayesine ele qulaq asırdı, ele bil, Maks her hansısa operadan hansısa qehremanın ariyasını oxuyurdu. Yox, bu opera ariyasından da yaxşıdır. Axı opera ariyasında divanlar ve sırıqlı yorğanlar yoxdur. Maks penceyini çıxartdı. Üzünden ter axırdı. Danışdığı hekayeye üreyini qoymuşdu. Gah Maksa baxırdım, gah da Borise. Evin qapısı bağa açılmışdı. Güneş şüaları Borisin başı üstünde qeribe bir hale yaratmışdı. Borisle danışmaq üçün, Maks bağa baxmağa mecbur idi. Günün istisi

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 25 >>