otağın serinliyi ağuşuna alır, Maksın sözleri çox isti, yumşaq tesir bağışlayırdı. Borisden ele rahatlıq gelirdi ki, onunla uzanmaq isteyerdin. Divana uzandım. Memnuniyyetle qelbime yaxın olan bu qemli-elemli hekayeleri dinlemeye başladım. Yanımda kitab refi vardı. Maks danışan müddetde, kitabları bitte-bitte nezerden keçirirdim. Her cür şeraiti olan evde uzanıq veziyyetde, Maksın hekayesinin ne derecede effektiv olduğunu qiymetlendire bilerem. Onun dediklerinden evvel tutmadığım meqamları tuturdum. Sesi, refdeki kitabların adları, bağdan otağa daxil olan isti hava, stulun qırağında oturması, – bütün bunlar çox gözel teessürat oyadırdı.

Hemişeki kimi ev qarmaqarışıq idi. Kitablarla, elyazmalarla, bloknotdan qoparılmış, karandaşla yazılmış vereqlerle, bir aya yaxındır cavabsız qalan mektublarla qalaqlanmış böyük masa. Ele teessürat yaranır ki, evin sahibi olan yazıçı ölüb, otaq möhürlenib, eşyalarına toxunmaq qadağandır. Maraqlıdır, göresen Maksa deseydim ki, divanda uzanmış Boris adlı adam ölüb, ne deyerdi? Boris ele görkeminden ölülüyünü nümayiş etdirirdi. Yoxsa Maksı istediyi kimi dinleye bilmezdi. Sanki operaya baxır. Maks da ölmeye mehkumdur. Eger sağ qalmaq isteyirse, bedeninin bütün ezalarıyla, bütün hisseciklerile ölmeye mehkumdur. Yuxarı refde ele bilesen qesden üç kitab yan-yana durmuşdu: Müqeddes Kitab, Borisin kitabı, “Nitsşenin Brandesle yazışmaları”. Dünen axşam Boris mene Lukanın İncilini oxuyurdu. Boris hesab edir ki, İncili tez-tez oxumaq lazımdır. Ardıyca da Nitsşenin son mektubunu: “Çarmıxa çekilmiş”. Nitsşe on il bedeninin serdabesinde rahat nefes alırdı, dünya ise ona medhiyye oxuyurdu…

@BODY+ = Maks dayanmadan danışırdı. Peşesi ütüçü idi. Nesil şeceresi Lemberqe gedib çıxırdı. Uşaqlığı böyük bir qalanın yaxınlığında keçmişdi. Onun kimi minlerle kişi var: üçbucaq sifetli, alt dodağı tüklü, yorğanda iki yanıq deşik kimi bir cüt gözleri olan kişiler. Burunları uzun, burun perleri geniş, hessas, melanxoliyaya meylli, çiyinlerine eyilmiş

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 25 >>