başları, kederi içlerinde boğan, Lemberqden olan minlerle kederli sifet. Ele bilesen, Boris başqa irqe aid idi: çox zerif ve kövrek insandır. Yehudi herflerinin yazılma qaydasını Maksa gösterirdi. Leleyi kağız üzerinde sürüşürdü. Maks üçün lelek ele süpürgenin tayı idi. Maks herfleri yazmırdı, herfleri süpürürdü. Boris ise ekseriyyetin yazdığı kimi, asta-asta, zerifcesine deqiq yazırdı. Rahat ve qaynar heyat yaşamaq üçün çetinliklere sine germek lazımdır. Meselen, aclıq – onun üçün çox qaba, primitiv bir engel idi. Evin qarşısındakı bağ da Borisde maraq oyatmırdı. Parça üzerinde tikilmiş resmler onu daha çox qane ederdi. Borisden ferqli olaraq, Maks böyük maraqla bağa baxardı. Bağa stul qoysaydıq, bir hefte orda oturardı. Maks üçün bağdan ve yemekden yaxşı heç ne yox idi…

Maks razılıq elameti olaraq başını yırğalayırdı. Maks – hadisedir, bunu bilirdi. Bes niye “ümidsizdir”? Bunu heç özüm de izah ede bilmirem. Yox, hele ki dünyada azacıq da olsa kiminse derdine acıyacaq, derdine şerik olacaq dostluq qalıbdır. Ümidsiz insanlar olmur. Hadisenin ümidsiz olması ise doğrudur. Maks ise, Maks-adamdır… yox, buna inanmıram! Maks-adam üçün hemişe nese etmek olar. Axı bir boşqab şorba ve ya temiz köynek var… kostyum… vanna… teraş. Gelin hadiseleri öyrenmeyek. Gelin hal-hazırda vacib olan nedirse, yubatmadan onu edek. Boris de bele düşünür. Amma öz baxış bucağı var. Ele danışır, ele bil Maks burda yoxdur:

- Elbette ona pul vermek olar… amma bu ona kömek etmeyecek axı…

Bes niye kömek etmeyecek? – öz-özüme sual verirem. Niye ona pul vermeyek? Niye yemek, paltar, sığınacaq vermeyek? Niye de yox? Gelin lap evvelden başlayaq.

- Elbette, – Boris dedi, – eger onunla Manilada qarşılaşsaydım, nelerse ede bilerdim. İş tapardım…

Manila! Tanrı xetrine, bu ne cefengiyyatdır! Heç Manilanın yeridir?! Axı bu suda boğulana qışqırmağa benzeyir: “Teessüfler olsun ki, sene üzmeyi öyrede bilmirem!”

Hamı dünyanı xilas etmek isteyir. Heç kim öz yaxınını xilas etmek istemir.

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 25 >>