Mevsim son bahardı: kadın pencere’ye yanın koltuğa oturmuş örgüsünü örüyordu. Yağmur yağmak üzereydi. Aniden, küçük bir kuş, kondu pencerenin önüne. Gençliğinde yaşadığı, bir anısı canlandı, gözünde. Kaynana, Dört, çocuğun bakımını ona bırakmış, dilediği yerde geziyordu. Eve döndüğünde bir bahane bulup küçük geline çatıyordu. Ev, halkı arasında sevgiden eser yoktu; hep kavga küskünlük yaşanıyordu. Küçük gelin bunalıyordu, üstelik kış yaklaşmıştı, tarla bahçe işi kalmamıştı, kar yağacaktı, o, her an kaynanasıyla yüz yüze kalacaktı. Son bir iş kalmıştı, o gün, evden gide bilecekti. Bir süre önce suya ıslattığı kendir(Kenevir) köklerini dereden çıkarmalıydı, yağmur yağmak üzereydi, sel gelir ve kendirleri götürürse kaynana’dan çekeceği vardı. Kocası’nın küçük kardeşleri eşliğinde gittiler; soğuk su dizlerine kadar geliyordu. İş sona erdiğinde, kaynana’sı, yanı başlarında sessizce onu izlediğini gördü, korkudan eli ayağına dolaştı, yapılan iş’e mutlaka bahane bulacaktı. “Neden beni çağırmadınız” diye söze başladı ve saatlerce susmadı. ‘Sabah erkenden kaybolmuştu nerede bulacaklardı onu?’ Eve döndüklerinde, hepsi de sırılsıklamdı. O gün, kayın baba, evde yoktu, meydan tamamen kaynanaya kalmıştı. Yatma vakti gelmişti, geline emretti “gel burada yanımızda yat” diye. ‘kim bilir ne hınzırlık düşünmüştü’ gelin üşüdü diye merhamet etti sanılmasın… Yatağını, pencerenin önünde olan kanepeye yaptı, yorganın altına kıvrıldı; titremesi henüz geçmemişti. pencerede bir tıkırtı duydu; kaynanasına baktı kıpırdamıyor, perdeyi hafif araladı, küçük bir kuş çama sokulmuş rüzgârdan korunmaya çalışıyordu. Bir süre ona baktı, bir cesaretle camı açtı, kuş içeri düştü. Sessizce çamı kapattı, kuşu avucuna aldı, kuş, titriyordu. Küçük gelin ağlıyordu. Gün boyu boğazına düğümlenmiş, efkârı gözlerinden akıyordu, sessiz ve hıçkırıksızdı. Ne kadar vakit geçti bilinmez. Kuş artık titremiyordu, karanlıkta onun nasıl bir kuş olduğunu bilmiyordu lakin kendiyle aynı kaderi paylaşıyordu. “sendemi kimsesiz

[1] 2 3 4 >>