onuru yerlerde gezen ülkeler vardı. Işıklı şehirlerde dolaştı; kapalı, kapılar ardında insan onurunu pazarlanıyordu. Savaş çıkarmak için can atan çıkarcılar vardı. Akıllı ve mağrur görüntüleri, altında vicdanları rahatsız, asık suratlı yüzler, maskeler takıyordu, yalancı gülümsemeler, iltifatlar, ikramlar, misafir perverlikler, lakin sevgiden eser yoktu. ‘Neden bu dünya sevgisiz kalmıştı kim sebep olmuştu bütün bunlara?’ küçük gelin, şaşkınlık içinde kuş’a, sarıldı. Kuş: “nereye gidelim şimdi?”dedi. “evime, başka gidecek yerim yok.” Küskün, bir sesle.”Mutluluklar diyarına götürmedin beni” - Mutluluklar diyarı yok ki” bak işte sen o sevgisiz evden kaçmak istedin ama gideceğin her yer o evden daha kötü”, “Bak sana bir sır vereyim; gerçek mutluluğu kendi iç dünyanda ara; ona ulaşırsan mutlu olacaksın”… Kalbi sızılar içindeydi. “bu dünya, bu kadar kötüyse, neden çıkardın beni o evden?”, - Hayal ettiğin dünyanın ne kadar kötülük dolu olduğunu gör diye!” “akıl yoksulu sana eziyet ediyor biliyorum! Sen onu sevmeyi örgen” bir gün o, yaptığından pişmanlık duyacak, vicdanıyla yüzleşecek. - Vicdanı yoksa bedeni korkunç yaralar içinde yaşayacak, ölümü bekleyecek, ölüm ona gelmeyecek, sen onu affet,-o küçülecek, küçülecek, onu hoş gör; davranışlarının tek suçlu o değil; kendine yapılanların intikamını senden alıyor, -o senden daha şanslı değil di; hayatlarınız aynı, rolleriniz değişik, roller değiştiğinde, sırası sana geldiğinde, sakın aynı yolu izleme; tabular yıkılmalı.” Sokaktan gelen seslerle uyandı; kalbi titriyordu. ‘kuş’a ne olmuştu’ ya onu kaynanası gördüyse. Odayı kontrol etti; kimse kıpırdamıyordu. Kuş, yastık ve duvar’ın arasına sıkışmıştı, onu avucuna aldı şimdiye kadar görmediği bir kuş türüydü. Gagası uzun- kanatları renkliydi; onu çok sevdi, bırakmak istemiyordu, fakat evdeki küçük çocuklar onu öldüre bilirdi. Koruyamazdı kuşunu onu özgür bırakmalıydı. Pencereyi, sessizce açtı kuşu pencerenin kenarına bıraktı, kuş gitmek istemedi eliyle onu itti, zavallı,

<< 1 2 [3] 4 >>