sarsıldı aşağı düştü. Kaynanasının, uykulu kalın sesiyle irkildi, “ne yapı yon orada?” Aniden döndü. “ hiç kuşu dışarı bıraktım” kadın biraz şaşkın. “ne kuşu?” Dedi, hınzırca gülümsedi, ‘yalan söylediğini veya hayal gördüğünü düşünmüş olmalı’ kalbinde derin bir sızı vardı kuş’a ne olmuştu, uçup gitti mi? Yoksa hınzır kediler onu kaptı mı? Hiç bilemedi. Kaynanası günlük konferans’ına çoktan başlamıştı, aklında ne kuş kaldı ne de dünkü gün;
şimdi bu günü nasıl kurtaracaktı, akşama ne halde olacaktı, kim bilir! O, aileye katılalı 5 ay olmuştu, lakin 5 yıl yaşlanmıştı, her gün bir olay yaşıyordu, hayat’ı unutulması güç öykülerle dolup taşıyordu. Kadın oturduğu yerde ne kadar kalmıştı? Saate baktı vakit ilerlemişti, lakin yıllar öncesinden gelen bu anı, hayatı durdurmuştu. Yaramaz kuş tekrar göründü pencerede; neşeyle ona kur yapıyordu
beni içeri al dercesine. Gülümsedi: - Beni kandırıyorsun; ne zaman elimi uzatsam kaçıyorsun, bana çok kızgınsın anlaşılan; o gün seni dışarı attım ve hayata yenik düştüm, şimdi kur yapma bana; gel artık içeri” - Ben o küçük kız değilim artık yaşlandım, kâmil oldum, bana dönersen seni hiç bırakmam, gel artık; beni cehiller ordusuyla, baş başa bırakma!”…

<< 1 2 3 [4]