Insan psixologiyasında qısqanclığın xüsusi bir yeri vardır. Ancaq evvelce bunu ifade etmek lazımdır ki, bu xüsusiyyet cahiliyye cemiyyetinde müsbet xüsusiyyet hesab edilir. Qısqanclığı bir sevgi ve bağlılıq elameti kimi göstermeye çalışırlar. Eger bir insan sevdiyi insanı qısqanmırsa, onlara göre bu gerçek sevgi deyil. Bu sehv anlayışa göre, insanın qarşı terefin sevgisinden emin ola bilmesi üçün, adamın yalnız onu sevmesi lazımdır. Halbuki bu düşünce son derece sehvdir. Çünki her şeyden evvel sevgi çox yüksek duyğu ve üstün bir exlaq xüsusiyyetidir. İnsanın sevgide qısqanclıq etmesi Quran exlaqına uyğun deyil. İnsan sevdiyi adama sevgisini, ona qarşı sedaqeti, bağlılığı, şefqet ve ona söylediyi gözel söz ve hereketlerle gösterir. Bu da qarşı terefde sevildiyine dair qeti qenaet yaradır. Bunun başqa insanın özünden başqa heç kimin sevilmesini istememesi ise eqoistlikdir.

Cahiliyye cemiyyetinde xüsusile de evlilik heyatında qısqanclıq sebebiyle böyük çetinlikler yaşanır. Evli olduğu insanın anasına, atasına, bacılarına, dostlarına ve hetta uşaqlarına qarşı sevgileri bele bu xarakteri yaşayan insanlar üçün böyük bir narahatlıq qaynağıdır. Bu kesler heç kime özlerinden çox ve ya özleri kimi sevgi beslenmesini istemirler. Evdar qadın xarakterinde qabarıq şekilde nezere çarpan bu qısqanclığın ikinci növü de cahiliyye cemiyyetinde evlilik anlayışını yanlış bilmelerinden qaynaqlanır. Çünki temeli Allah rizasına, qorxusuna ve sevgisine esaslanmayan heç bir evliklikde heqiqi sevgi ve sedaqet yaşana bilmez. Cahiliyye qadınları da buehemiyyetli gerçeyi bildiklerine göre her an aldadılmanın, ikinci plana atılmanın, ya da unudulmanın qorxusunu yaşayırlar. Bu sebeble de şübheli gördükleri her hadiseden narahat olur ve qısqanclıq hissine qapılırlar.Bu zaman gösterdikleri reaksiyalar ise veziyyeti düzeltmek yerine daha da pisleşdirir. Sebebsiz şıltaqlıqlar, küsmeler ve sert davranışlarla qarşı terefe nese anlatmağa çalışırlar. Her an adi bir hadiseden çox kompleks elaqeler qura

[1] 2 >>