Qonaqlıqda tanış olmuşdular. Qonaqlıqdan sonra oğlan qızı bir kafeye devet etti. Birlikde oturdular. Bir qehve istediler. Oğlan çox heyacanlı idi. Heç bir şeyden söhbet aça bilmirdi. Qız da bu haldan heç xoşlanmırdı. Ele buna göre de qız getmek üçün ayağa qalxdığı anda oğlan celd qulluq eden oğlanı yanına çağırdı.
Ona "Mene duz getire bilersenmi?" dedi ve elave etdi "Qehveme tökmek üçün..
" Qız ve xidmet eden oğlan teeccüble ona baxdılar. Oğlan utandığından qıp-qırmızı oldu. Ve getirilen duzu qehvesinin üzerine sepeledi.
Ardından qızın teeccüblü baxışları altında danışmağa başladı:" Menim uşaqlığım deniz sahilinde keçib. Ele günüm denizin içinde keçirdi. Ele hemişe oralarda oynayardım. Deniz suyunun dadı ağzımdan heç getmedi. Ailem hele de orada yaşayır. Bu sebeble hemişe qehvemi duzlu içirem ki uşaqlığımı, o xoş günleri xatırlaya bilim...."
Oğlan bunları danışarken gözleri yaşarmışdı. Qız da bu oğlanın ailesi haqda bu qeder fikirleşdiyini görüdü. Ve fikrinde eger onunla aile quracaq olsa onların haqqında da bele fikirleşeceyini texmin edirdi.
O gün orda her şey yaxşı oldu. Onlar görüşmeye davam elediler. Belece evlendiler. Xoşbext bir aile heyatı qurdular. Sevdiler ve sevildiler. Kişi hemişe qehve istedikde yoldaşı ona sediyi şekilde"duzlu" qehve hazırladı. Belece ömürlerinden qırx il keçirdiler. Ve bir gün yaşlı er öldü.
Ölmezden evvel yoldaşına öldükden sonra açıb oxuması üçün bir mektub verdi. Yoldaşı o öldükden sonra mektubu açıb oxudu.
Orada bele yazılmışdı: "Sevgilim, xahiş edirem meni bağışla, bütün heyatımızı bir yalan üstüne qurduğuma göre meni bağışla. Sene ömrümde bir defe yalan danışdım. O da duzlu qehve idi. Men heç vaxt duzlu qehveni sevmemişdim. Amma o gün senin meni terk edeceyini fikirleşerek heyacandan çaşıb şeker yerine duz istedim. Ve belece pert olmamaq üçün o yalanı uydurdum. Bunu sene hemişe danışmaq istedim amma hemişe seni itireceyimden qorxdum. Amma heç vaxt peşman olmadım. Çünki bu yalan seni menimle birlikde tutdu. Seninle

[1] 2 >>