Sizin icin ne derecede onemi var bilmiyorum ama ben bu satirlari yazarken gozumden damlalar akiyor klavye uzerine. Erkekler aglamaz lafi bana gore degil. Aglamaktan hic utanmadim, duygularim, acilarim beni bogdugu zamani hep agladim. Yine agliyorum. Sizleri tanimiyorum ama sizlerle paylasmak istiyorum. Lutfen: bu satirlari bir seven olarak sahib cikin ve lutfen yazili yazili satirlar olarak gecmeyin. Okudukca yeryuzunde insanlar neleri yasarmis diyeceksiniz buna eminim. -Bir memur ailenin en kucuk cocugu olarak babamin teyininin ciktigi bir koye tasindik.Huzursuzdum, okulumu bir koy okulunda okumaktansa, sehirde medenice okumak istiyordum. Kaydimi yaptirdi babam okula. Ilkokul 4 siniftan basladim koy okuluna. Beni bir sinifa verdiler. Ogretmen koyde yabanci oldugumu biliyordu ve hangi siraya oturmak istiyorsan otur dedi. Bir kizin yani bostu sadece oraya oturdum.
-Hayatimi adadigim, gidisiyle beni bitiren insanla ilk o zaman tanistim. Ismi Altinay idi. Cocuk yasimda bile onun guzelligi beni cok etkilemisti. Masmavi gozleri, qamze yanaklari ile arada bir bana donup gulusu, yanlis yazdigimda notlarimda kendi silgisiyle defterimdeki hatayi silmesi beni o minik yasimda ona bagladi. O donemlerde cocukca bir arkadaslikti. Zaman ilerledikce onsuz tek saniye geciremiyordum. Ya ben onlara gidip ders calisiyor, yada o bize geliyordu. Mukemmel bir paylasimciydi. Yuregini ,sevgisini dostlugunu daha o yasta vermisti bana. Ilkokulu birlikte okudukve ayni sirada bitirdik. Hep onunla hep ona biraz daha alisarak. Ortaokulu gectigimizde ailelerimize rica etdik ve bizi ayni okula yazdirdilar, hatta ayni sinifa, hatta ayni siraya oturmamiz icin babalarimiz ogretmenlere adeta yalvardilar. Basarmistik. Yine ayni siradaydik. Geride kalan ilkokul donemindeki iki yilda anladimki onsuz hayat bana huzur vermiyor. Yasimiz olgunlasdikca o beni, ben onu daha cok seviyordum. Cocukca baslayan arkadasligimiz sevgiye aska donusmustu ortaokul yillarimiz bitmek uzereydi sehir merkezinde Ailelerimiz

[1] 2 3 >>