ise bir ayağını dizden qatlayar, o biri ayağını onun üzerine uzadardı. O hezreti heç vaxt bardaş qurub oturmuş halda görmediler. Hüzurunda başqa bir adam olanda, o hezret ayaqlarını qabağa uzatmazdı. Çox vaxt üzü qibleye teref eyleşerdi.

Ömrünün sonuna kimi yemek yeyende dirseklenmezdi. Süfreye hamıdan qabaq el uzadar, hamıdan sonra süfreden el çekerdi (ki, heç kim utanmasın ve hamı doyunca yeye bilsin). Başqaları ile eyni qabdan xörek yeyende qabın öz qabağındakı hissesinden yeyerdi. Suyu üç nefese içerdi. Suyu asta-asta, sovuraraq içerdi, birnefese udmazdı. Yemeyi ve suyu sağ elle götürerdi. Ümumiyyetle, işlerinin çoxunu sağ elle görerdi. Bir şeyi götürüb-qoyanda, paltarını ve ayaqqabılarını geyinende, saç-saqqalını darayanda sağ eline üstünlük vererdi.

Duanı adeten üç defe tekrar eder, amma danışanda tekrara yol vermezdi. Namazı başqalarının namazından, xütbesi başqalarının xütbesinden qısa olardı (ki, Ona iqtida edenler ve Onu dinleyenler yorulmasınlar). Bir eve daxil olmazdan qabaq üç defe salam verib icaze alardı. Eger üçüncü defeden sonra içeriden icaze cavabı eşitmeseydi, qayıdıb gederdi.

Peyğember müselmanlarla xoş zarafatlar edib onları sevindirerdi, amma zarafat edende de düzünü söyleyerdi, yalan ve bihude danışmazdı. Bir gün bedevi ereblerden biri o hezret üçün hediyye getirdi. Vidalaşanda zarafatla Peyğembere dedi ki, indi hediyyemin pulunu ver gedim. Peyğember bu sözden xoşlanıb güldü. Deyirler ki, sonralar bu hadiseni yada salıb buyurarmış: “Harda qaldı bu ereb? Kaş yene geleydi”.

O hezret özü miniyin belinde hereket edende yanında heç kimin piyada yol getmesine razı olmazdı. Ya hemin adamı terkine alıb aparar, ya da onu özünden qabağa buraxıb tapşırardı ki, qerarlaşdıqları yerde Onu gözlesin. Adeten, bir yere gedende hansı yoldan keçmişdise, qayıdanbaş hemin yolla yox, başqa yolla qayıdardı. İmam Rizadan (e) bu melumatın doğru olub-olmadığını soruşanda tesdiq etmiş, özünün de bele etdiyini buyurmuşdu. Sebebini ise bele izah etmişdi ki,

<< 1 [2] 3 >>