XIX esrde yaşamış meşhur müctehid Şeyx Mürteza Ensarinin teqvası ve dünya malına etinasızlığı meşhur idi. Necef şeherinde ömür süren alim o zamanlar şie aleminin en ünlü merceyi-teqlidi kimi tanınırdı. Müselman dünyasının her guşesinden xüms ve zekat pullarını ona gönderirdiler.

Şeyx Ensari ise bunlara gözünün ucu ile de baxmaz, hamısını şerietde nezerde tutulmuş terzde ehtiyaclıların arasında paylayardı. Özünün dediyi kimi, o, “bir şeherden o biri şehere mal aparan çarvadar” kimi varlıların ödediyi dini vergileri kasıblara ötürmekle meşğul idi.

Şeyx Mürteza Ensarinin qardaşı Mensur da dini elmler sahesinde müeyyen seviyyeye çatmışdı. Onun da yaşayışı Şeyx Mürtezanın dolanışığı kimi keçirdi. Mensur son derece imanlı bir şexs olduğundan, heç vaxt veziyyetinden şikayet etmezdi. Qardaşı kimi o da aza qane olar, yalnız zeruri ehtiyac duyduğu qeder pul xercleyerdi. Amma onların anası başqa cür düşünürdü. Ana öz oğullarının o zamanın telebleri baxımından aşağı deyerlendirilen maddi imkanına baxıb gileylenerdi. Anası bilirdi ki, Şeyx Mürtezanı, elindeki xüms-zekat pullarından götürüb özüne daha artıq xerclemeye razı salmaq qeyri-mümkündür. Amma düşünürdü ki, heç olmazsa, Mensurun güzeranını yaxşılaşdırmağı ondan xahiş etsin.

Bir gün anası öz fikrini Şeyx Mürtezaya açıb söyleyir: “Görürsen Mensur ne veziyyetde yaşayır? Sen bu cür heyata alışmısan. Amma heç olmazsa, qardaşına kömek et. Gör senin elinde ne qeder pul-para var. Axı Mensurun da hemin pula ehtiyacı var. Başqalarına verdiyin puldan bir az çox öz doğma qardaşına versen ne olar?”

Şeyx Mürteza Ensari evvelce anasına cavab vermeyib susur. Sonra kasıblara paylanacaq pulların saxlandığı otağın açarını cibinden çıxarıb anasına teref uzadır, mehribanlıqla deyir: “Anacan, bax, bu, hemin pulların olduğu otağın açarıdır. Qapını aç, Mensur üçün ne qeder pul isteyirsense götür. Amma bunun hesabını menim boynuma yıxma. Bil ki, götürdüyün her xırda pul üçün qiyamet gününde Allahın qarşısında özün cavab vereceksen.

[1] 2 >>