Mehemmed sellellahü eleyhi ve alihi ve sellem
bir yetim saxlayırdı.Bu yetim Hezreti cox
incidirdi,amma Hezret bu cetinliklere
dözüb ,yetimle cox mehriban davranırdı.İlle­r
keçdi ,yetim dünyasını deyişdi.Yetimin
ölümünden sonra Hezret çox
agladı .Eshabeler Hezretin bu cür çox
aglamagına teecüb etdiler ve nehayet sual
edib dediler:
-Ya Resul Allah ,sen öz ölenlerin üçün bu
qeder ağlamamısan.Biz­im gözümüzün
qabagında bu yetim seni incidib,başına
müsibetler getirirdi.İndi ise yetim
öldü ,müsibetden qurtardın ,bes nece
vaxtdır ki,aglamaqdan niye dayanmırsan?
Bunun sebebini bize başa sal.Hezret
eshabelere cavab verib deyir:
-Men bu yetimden cox xeyir
götürürdüm.Yeni­ Allahın bu cür ezazil
bendesini mene verdiyi ezablarına dözüb ,bu
cür bendelerle mehriban olub .Onları yola
verdiyim ücün ALLah mene cox savablar
verirdi.Bununla­ da Allahın daha cox sevgisini
qazanırdım ,nezerinde ucalırdım ,çox-çox
vehyler alırdım .İndi ise o yetimden
qazandıgım savabı heç bir emel ile qazana
bilmerem.Yeni mene ezab veren ele bir
haqsız qüvve tapa bilmerem ki,bu yetimden
qazandıgım savabı mene versin ve ulu
Tanrımın nezerinde ucaltsın.
Hezret Mühemmedin s.e. bu hedisinden bele
netice çıxartmaq olur ki,bu agır zamanda
qohumlar ,qonşular,bütün­ insanlar bir-
birinin xasiyyetlerine dözüb ,yola
versinler ,dolansınlar.