moldav yazıçısı Valentin Roşkanın hekayesini teqdim edir.


Tarla gözetçisi

Her ikisi anadangelme halal adam idi. Başqalarına reva görmediklerini özlerine de görmezdiler. Ancaq olacağa çare yoxmuş...

Tarla gözetçisi Leonte bir gün növbe çekerken kirvesi Antonu qarğıdalı tarlasında dolaşan gördü. Kirve ağzına kimi dolu torbanı çiynine atmışdı. Leonte atını saxlayıb tüfengini ayağa çekdi ve:

- Anton, menimle idareye gedeceksen! – deye qışqırdı. – Sene öyrederem.

Gece idi. Bayaqdan yağan narın yağış yolu xarab etmişdi. At, dırnaqlarını yapışqan kimi palçıqda şıppıldadaraq, yorğa yerişle gedirdi. Anton kirve bir qeder arxada ot basmış cengellikle yeriyirdi. Leonte onun ağır nefes aldığını eşidirdi. Anton heyden düşse de, kende çatanadek ağzını açıb bir söz de demedi. Yalnız öz komasının yanından ötende kederle:

- Arvad yene yadından çıxarıb hinin qapısını açıq qoyub. Axır bir gün hine girecek, toyuqları daşıyıb aparacaqlar.

Amma bununla bele, ayaq saxlamadı. Küçede palçıq dize çıxırdı. At az qala büdreyib yıxılacaqdı. O, Antonun üst-başını batırdı. Şiddetli külek fenerlerı yırğalayırdı. Ağacların bedheybet devi xatırladan kölgeleri kirvelerin ardınca sürünürdü.

Leonte bir eli ile möhkemce yüyeni dartdı, o biri eli ile arasıkesilmeden alnını ovuşdurdu. Ağır ve ezabverici fikirler ona rahatlıq vermirdi. Antonun bele bir iş tutacağına heç cür inana bilmirdi. O, hetta elini kesmeye bele hazır idi, neinki Antonun özge heyetinden küleş çöpü çırpışdırmasına inanmağa.
O, Antonu yaxından tanıyırdı... Bele iş tutmazdı. Ağac öz yarpağını qoruyub saxlar, insan ise şerefini.

«Şeytan onu yoldan çıxarıb, nedir? Yeni onun ağlını alıb kolxozun qarğıdalı tarlasına gönderib?»

Leonte alnında puçurlanmış soyuq terden elinin islandığını hiss etdi. Birden atının başını dönderib:

- Anton kirve, - dedi, - senin torbandakı qarğıdalı deyil, eledir?

Anton dinmedi. Sonra qaşqabağını turşutmuş halda gücle eşidilecek bir sesle:

- Yox! - dedi.

Leonte

[1] 2 >>